Η κοινωνία του Βελβεντού, στάθηκε από την πρώτη στιγμή σύσσωμη, αδιαίρετη και ανένδοτη απέναντι στην επικείμενη τότε συνένωση του δήμου Βελβεντού με τον όμορο δήμο Σερβίων. Στο άδικο της απόφασης για συνένωση, στις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των δυο κοινωνιών αλλά και σ’ αυτούς που επιθυμούν τη συνένωση, δε θα αναφερθώ καθόλου. Και επειδή δε θέλω, αλλά και επειδή δε μας επιτρέπεται πλέον να ασχολούμαστε με θέματα και ανθρώπους που μπαίνουν τροχοπέδη στο στόχο μας και ροκανίζουν τον πολύτιμο χρόνο μας.
Θα προχωρήσω στο θέμα παραδοξολογώντας. Θα προτιμήσω να σταθώ και να αναδείξω τα θετικά που αποκόμισε και εξακολουθεί να αποκομίζει η κοινωνία του Βελβεντού από τα αποτελέσματα της κατάφορης αδικίας και του προφανούς εμπαιγμού, γιατί υπάρχουν θετικά, προς απογοήτευση όσων θέλουν να καταρρακώσουν την ψυχολογία και να εκμηδενίσουν την αξιοπρέπειά των Βελβεντινών. Και θα σταθώ σε αυτά (τα θετικά) γιατί οι Βελβεντινοί βρίσκονται εν μέσω ενός αδιάκοπου τίμιου και αξιοζήλευτου αγώνα… κι όσοι αγωνίζονται χρειάζονται συμπαράσταση, εμψύχωση και λάδι στη φωτιά!
Οι πολίτες του Βελβεντού αποτέλεσαν και αποτελούν υπόδειγμα σε ότι αφορά την πρόοδο και την εξέλιξη σε κοινωνικό επίπεδο, επιτελώντας έργο ιδίοις εξόδοις, με προσωπική εργασία, καινοτομώντας και ρισκάροντας πολλές φορές. Σε αυτή λοιπόν την τόσο κρίσιμη στιγμή της πορείας του δήμου Βελβεντού, θα έπρεπε να μην αγωνιστούν και να παραδοθούν αμαχητί σε αποφάσεις που πήραν άλλοι για του ίδιους, χωρίς εκείνους; Θα έπρεπε οι να αλλοτριωθούν και να υποταχθούν; Κακώς έβαλαν στην άκρη πολιτικές πεποιθήσεις (που τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις μας εμφυσούν για να πετύχουν τη διχοστασία μέσα απ’ το «διαίρει και βασίλευε» και ενώθηκαν σε μια γροθιά απαιτώντας τα δικαιώματά τους; Όποιος θα τολμούσε να απαντήσει καταφατικά στα παραπάνω ερωτήματα, θα χαρακτηρίζονταν από ανεγκέφαλος ως κομματικός κλακαδόρος!
Οι πολίτες του Βελβεντού αδικήθηκαν κι έγιναν μάρτυρες, ή καλύτερα δέκτες, του εμπαιγμού των πολιτικών του Νομού αλλά και του Ραγκούση (σκέτο, χωρίς κύριο), όμως το κυρίαρχο συναίσθημά τους δεν είναι ούτε η απογοήτευση, ούτε η μεμψιμοιρία αλλά δεν πρέπει να είναι ούτε η προσμονή απ’ τους πολιτικούς ότι τάχα θα γείρουν προς το μέρος τους και θα αποκαταστήσουν την αδικία που διαπράττεται εις βάρος τους. Και δε θα το κάνουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Δεν ισχυρίζομαι πως αν είχαν τη δύναμη θα το έκαναν, αλλά από ένα ακυβέρνητο καράβι (Ελλάδα) δεν έχεις απαίτηση απ’ τον καπετάνιο (κυβέρνηση ΓΑΠ) να αλλάξει ρότα. Η ελληνική κυβέρνηση απαρτίζεται από εντεταλμένα όργανα που βρίσκονται στη θέση αυτή για να εκτελούν εντολές που δέχονται από τους δανειστές μας, τους συμμάχους μας, δηλαδή τους αδίστακτους κερδοσκόπους, που στο βωμό της κερδοφορίας θυσιάζουν ολόκληρους λαούς.
Ο Καλλικράτης, η δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, τα νομοσχέδια και οι τροπολογίες των τελευταίων μηνών, ενεργοποίησαν το τέρας , που η υπερβολικά λουσάτη ζωή που μας πρόσφεραν, ακριβολογώντας μας επέβαλαν, μιας και εξαφάνισαν οτιδήποτε ελληνικό και ποιοτικό (μουσική, κινηματογράφος, τρόπος διασκέδασης, τρόπος συμπεριφοράς) μετατρέποντας μας σε μαϊμουδάκια μπρος στον καθρέπτη, είχε βάλει σε λήθαργο … τον πατριωτισμό. Ο εκτροχιασμός την πατρίδας μας τους τελευταίους μήνες και η απαγόρευση των δικαιωμάτων μας που με αίμα κατακτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μας σήκωσαν από τους καναπέδες μας και μας ώθησαν να αναζητήσουμε την ενημέρωση… όχι εκείνη των Μ.Μ.Ε. και των παπαγάλων τους. Την ενημέρωση από ανθρώπους που μέσα από την πορεία τους έχουν αποδείξει και την αγάπη τους για την πατρίδα και την εγκυρότητα των λόγων τους. Έλληνες, και όχι εταίροι, που μέσα στην παραφυάδα του πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικού λιβαδιού, ξεπετάγονται κλωνάρια αισιοδοξίας. Έλληνες που αφιερώνουν το χρόνο τους και διοχετεύουν την ενέργειά τους και τις γνώσεις τους για την αφύπνιση του ελληνικού λαού. Και εδώ θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο του κου Δ. Καζάκη, οικονομολόγου-αναλυτή, που μέσα σε ένα χρόνο πραγματοποίησε 60 ομιλίες σε όλη την Ελλάδα.
Στο κείμενο αυτό ο κος Καζάκης αναφέρει ότι η οργανωμένη εκποίηση της χώρας προς όφελος των δανειστών της από το καθεστώς κηδεμονίας από την Ε.Ε. και την Κομισιόν περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων:
«Την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια σε μια σειρά υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου εκχωρείται σε πολυεθνικές ή σε διεθνείς οίκους η διαχείριση και εκμετάλλευση περιοχών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την παγκόσμια αγορά.
Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η περίφημη αξιοποίηση των «πράσινων νησιών» του κ. Παπανδρέου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση βιάζεται να προωθήσει το σχέδιο «Καλλικράτης», μιας και η επιβολή καθεστώτος περιφερειακής αυτονομίας ή ημιαυτονομίας - «τοπικών κυβερνήσεων» - υπήρξε πάντα το πρώτο βήμα γι' αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις.
Το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν αποδυναμώνει την κεντρική εξουσία υπέρ μιας δήθεν αποκέντρωσης των περιφερειών. Στην πραγματικότητα έχει στόχο να δυναμώσει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας, απαλλάσσοντάς την από την υποχρέωσή της να ασκεί εθνική πολιτική υγείας, παιδείας, πρόνοιας και υποδομών. Έτσι οι περιφέρειες θα πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους να βρουν χρήματα για να ασκήσουν πολιτικές υγείας, παιδείας, πρόνοιας και για να επενδύσουν σε αναγκαίες υποδομές. Με αυτόν τον τρόπο η κεντρική εξουσία θα απομείνει ένας καθαρός φοροεισπρακτικός μηχανισμός χωρίς κοινωνικές ή εθνικές υποχρεώσεις.
Στον διεθνή οικονομικό Τύπο δημοσιεύονται όλο και περισσότερες πληροφορίες για συμφωνίες που βρίσκονται στα σκαριά σχετικά με ορισμένες περιφέρειες της χώρας, ιδίως για εκείνες με υψηλή τουριστική ανάπτυξη, όπως π.χ. είναι τα Δωδεκάνησα, αλλά και για περιοχές ιδιαίτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. είναι η Θράκη.
Ο «Καλλικράτης» έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει τέτοιου είδους συμφωνίες. Διαμελίζει το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας, της ασκούμενης εθνικής κυριαρχίας, και διευκολύνει έτσι την αποδέσμευση εθνικού εδάφους πρώτα και κύρια για οικονομικούς λόγους. Η διεθνής πρακτική έχει δείξει ότι οι «τοπικές κυβερνήσεις», ιδίως των ακριτικών περιφερειών, προκειμένου να βρουν τα αναγκαία χρήματα, είναι πιο επιρρεπείς και ανοιχτές σε συμφωνίες αυτού του είδους.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να αποχωριστεί η χώρα από περιοχές και περιφέρειες, να πουλήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υβρίδιο, σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο με ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη και κρατίδια ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων και κυρίως των ΗΠΑ.
Άλλωστε πρέπει να θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε σε μια «Ενωμένη Ευρώπη» που δεν αναγνωρίζει κυρίαρχα κράτη, αλλά μόνο κυβερνήσεις και οικονομικές περιφέρειες. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε μια «Ευρώπη των περιφερειών», όπως έχει αυτοχαρακτηρισθεί, όπου το καθεστώς της δεν επιτρέπει, όπως έλεγε πρόσφατα ο Ντάνιελ Γκρος, που αναφέραμε πιο πάνω, τα «αυγά» να παραμείνουν «αυγά». Από τη στιγμή που δέχτηκαν να υποστούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση «τα αυγά έσπασαν και έγιναν ομελέτα.» Δεν μπορεί τώρα πια να ελπίζει κανείς ότι η ομελέτα θα γίνει ξανά αυγά. Πόσο μάλλον όταν τα αυγά είναι χαλασμένα όπως η χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Επιτέλους, δικαιώνεται το όνειρο των προπατόρων της ένταξης της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», που ήθελαν ήδη από το 1961 όπως δήλωνε από τότε ο κ. Παπαληγούρας, υπουργός της τότε κυβέρνησης ΕΡΕ, να αφομοιωθεί η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη «ανοιχτών συνόρων», όπου δεν θα ενδιαφέρει τους Έλληνες ποιος θα είναι ο επικυριάρχος, όπως δεν ενδιαφέρει την οικονομία της Θήβας αν οι επιχειρήσεις ανήκουν σε Βοιωτούς ή Λακεδαιμονίους. Και επομένως οι εργαζόμενοι δεν θα ενδιαφέρονται αν θα έχουν κυρίαρχο κράτος ή όχι, αν θα είναι Ευρωπαίοι νομάδες σε μια διαρκή περιπλάνηση για το μεροκάματο, ή Έλληνες πολίτες με κατοχυρωμένα δικαιώματα πάνω στα οποία υποχρεωτικά θεμελιώνεται το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης και τελικά αν η κυβέρνησή τους θα είναι τοποτηρητής ξένων συμφερόντων ή θα οφείλει να εκφράζει και να ικανοποιεί τα αιτήματα του ελληνικού λαού.
Άλλωστε το σχέδιο Καλλικράτης αυτό προσπαθεί να πετύχει. Δεν είναι μόνο ότι καταργεί και τυπικά κάθε έννοια «τοπικής αυτοδιοίκησης» μετατρέποντας τους ΟΤΑ και επίσημα σε παραμάγαζα της κεντρικής διοίκησης. Δεν είναι μόνο ότι διαλύει τις υποδομές σε δήμους και κοινότητες ώστε να παραδοθούν σε ιδιώτες ζωτικές υπηρεσίες προς τους δημότες. Δεν είναι μόνο ότι με τη διάλυση του δημοτικού και νομαρχιακού ιστού της χώρας ξεκινούν και οι μαζικές απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που απαιτεί η «τρόικα». Αλλά εισάγει από το παράθυρο την πολυζωνική ομοσπονδιακή οργάνωση του κράτους, κατατεμαχίζοντας το ενιαίο της εθνικής επικράτειας.
Όπου έγινε αυτό είχαμε σαν αποτέλεσμα ένα κράτος πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων στην παιδεία, στην υγεία, στις υποδομές. Είχαμε την ανεπίσημη ή και επίσημη θεσμοθέτηση «φτωχών» και «πλούσιων» περιφερειών έρμαια των ιδιωτικών συμφερόντων. Είχαμε την ιδιωτικοποίηση ή και εκχώρηση ολόκληρων περιφερειών σε πολυεθνικές ή σε επενδυτικά σχήματα προκειμένου να αξιοποιηθούν και να βρεθούν πολυπόθητα έσοδα. Είχαμε το διαμελισμό του ίδιου του λαού ανάλογα με περιφερειακές, εθνοτικές, θρησκευτικές, ή άλλες ιδιαιτερότητες, που γέννησαν μίση και πάθη από τον μεσαίωνα.
Σήμερα, όλα τα κράτη με αυτή την περιφερειακή συγκρότηση, που επιδιώκει να επιβάλει η κυβέρνηση με τον Καλλικράτη, βρίσκονται σε κατάσταση εσωτερικής διάλυσης. Όχι μόνο τα «τριτοκοσμικά», όπου η περιφερειακή οργάνωση αποτελεί ένα άθλιο κατάλοιπο της αποικιοκρατίας, αλλά και τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά κράτη. Δείτε τη γίνεται στην Ισπανία, με τις λιγότερο ή περισσότερο γνωστές αποσχιστικές βεντέτες των Βάσκων, των Καταλανών, κ.ά. Δείτε τη γίνεται στην Ιταλία με το αποσχιστικό κίνημα της Λίγκας του Βορρά, όπου έφτασαν ολόκληρες περιφέρειες - όπως αυτή της Τοσκάνης - να διαδηλώνουν σήμερα ότι δεν είναι Ιταλοί, ότι δεν οφείλουν να ανήκουν στην Ιταλία και ότι πρέπει να αναβιώσουν το δικό τους κράτος από την εποχή της «δημοκρατίας της Φλωρεντίας» την περίοδο της Αναγέννησης. Δείτε επίσης τι συμβαίνει στο Βέλγιο, όπου οι Φλαμανδοί ανακάλυψαν ξαφνικά στον 21ο αιώνα ότι πίσω στον μεσαίωνα αποτελούσαν ανεξάρτητο δουκάτο και επομένως οφείλουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.
Δείτε τέλος τι γίνεται στην Κύπρο. Αυτό που οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Αμερικανοί επιδιώκουν να επιβάλλουν στο νησί με τις λόγχες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, αυτό που επεδίωξαν να νομιμοποιήσουν με το σχέδιο Ανάν το 2004, είναι το ίδιο με αυτό που επιδιώκεται να επιβληθεί και στην Ελλάδα. Αναίμακτα, ήσυχα και στα μουλωχτά ως «θεσμική ανασυγκρότηση» του κράτους υπό το καθεστώς της νέας κατοχής.
Το παλιό σχέδιο της ναζιστικής κατοχής να τεμαχιστεί η Ελλάδα σε τρεις διαφορετικές ζώνες, αναβιώνει σήμερα με τις 13 ημιαυτόνομες περιφέρειες του Καλλικράτη. Αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη υπηρεσία που προσφέρει ετούτη η κυβέρνηση στο ελληνικό έθνος.
Με την μετεξέλιξη της Ελλάδας, από κυρίαρχο κράτος σε Ελλάδα των περιφερειών μέσα σε μια Ευρώπη των περιφερειών, φαντάζεται π.χ. το Στέϊτ Ντιπάρντμεντ ότι μπορεί η γίνει βιώσιμο και το άθλιο προτεκτοράτο που δημιούργησε η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη πρώην Γιουγκοσλαβία και πασχίζει να αποκτήσει το όνομα Μακεδονία. Αντί να επιβιώνει μόλις και μετά βίας με την οικονομική βοήθεια από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ας του δώσουμε τον αναγκαίο ζωτικό χώρο για να αποκτήσει ουσιαστική κρατική υπόσταση. Έτσι σκέφτονται στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή και βλέπουν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας μια θαυμάσια ευκαιρία να ξανανοίξουν το ζήτημα της αναδιάταξης των συνόρων στα Βαλκάνια. Όχι με όρους στρατιωτικοπολιτικούς, όπως παλιότερα, αλλά με όρους οικονομικής επιβίωσης με τους οποίους μπορούν να πετύχουν τα ίδια αποτελέσματα, αλλά χωρίς στρατούς, πολέμους και αίματα, που πάντα τείνουν να δημιουργούν καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που ο κ. Ερτογκάν μας επισκέφτηκε με όλη την σουλτανική του κουστωδία με πάνω από 100 επιχειρηματίες για να προωθήσει στο παρασκήνιο συμφωνίες εκχώρησης ζωτικών συμφερόντων της χώρας για συνεκμετάλλευση από ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά σχήματα. Υπό τις ευλογίες φυσικά των ΗΠΑ, που θέλουν το Αιγαίο ακραιφνώς Νατοϊκή θάλασσα, και φυσικά την προκλητική εθελοδουλία της κυβέρνησης.
Όταν μια χώρα έχει παραδοθεί στο χειρότερο οικονομικό καθεστώς κατοχής στην ιστορία της, είναι μάλλον αστείο να μιλά κανείς για εθνική κυριαρχία και προάσπιση των συμφερόντων της. Άλλωστε ο κ. Πάγκαλος μας ξεκαθάρισε ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης δεν μπορεί να θέσει «κόκκινες γραμμές». «Εδώ παρακαλάμε για βοήθεια, είπε, και εσείς θέλετε να βάλουμε όρους;»
Και μετά το διαφωτιστικό κείμενο του κου Καζάκη, να καταθέσω την πεποίθησή μου πως αν οι ελληνικές κυβερνήσεις, του ΓΑΠ αλλά και όσων πέρασαν από την εξουσία από τη μεταπολίτευση ως εδώ, είχαν στρέψει το βλέμμα προς την πατρίδα μας, γύριζαν την πλάτη στα ξένα συμφέροντα και υπερασπίζονταν εκείνα του Έλληνα αγρότη, συνταξιούχου, υπαλλήλου, παρά τις προσταγές της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, τώρα θα μιλούσαμε για μια άλλη Ελλάδα…
Οι Βελβεντινοί θα συνεχίσουν να αντιστέκονται σθεναρά και να αγωνίζονται με μόνο γνώμονα την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα τους εωσότου δικαιωθεί ο αγώνας τους παρά τις προσταγές της κυβέρνησης. Και δικαίωση σημαίνει ανεξαρτησία του Δήμου Βελβεντού.
Η κυβέρνηση μου στερεί τη χαρά να κλείσω με τη φράση: “Ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό» γιατί τα περισσότερα από αυτά που νομοθέτησε είναι παράνομα κι έτσι κλείνω με ένα σύνθημα αγαπημένο:
ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ
Με πίστη στη γη που με έθρεψε
Σταμάτη Βάγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου