Σαφώς υπήρχε και υπάρχει πρόβλημα στην δομή των Ελληνικών θεσμικών οργάνων. Σαφώς υπήρχαν και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καθεστώτων που έπρεπε και πρέπει να αλλάξουν. Οπότε από προθέσεις και "προορισμούς" πάμε καλά. Το πρόβλημα είναι η "διαδρομή" που επιλέγουμε.
Για παράδειγμα, μέσα από το νομοσχέδιο του Καλλικράτη, ορθά μπορείς να συνενώσεις την Ν. Ερυθραία με την Εκάλη και την Κηφισιά, και μέσα στην ομογενοποίηση που προσφέρει ένα μεγάλο αστικό κέντρο, αλλά και στην οικονομική ευπορία που θα σου προσφέρει ο μεγάλος πληθυσμιακά όγκος του δήμου (οι δήμοι χρηματοδοτούνται από το κράτος ανάλογα με τον πληθυσμό τους) να εξυπηρετείς τόσο τους δημότες σου όσο και τις λειτουργικές ανάγκες της έκτασης όλου του δήμου.
Είναι άλλο πράγμα όμως να προσπαθείς να κάνεις το ίδιο σε δήμους με τεράστιες εκτάσεις, τα σύνορα των οποίων μπορεί να συναντούν άλλους δύο και τρεις νομούς (!!!) και πληθυσμιακά ο δήμος να μην ξεπερνά τις δεκαπέντε; δεκαέξι; δεκεφτά (βαριά) χιλιάδες κατοίκους! Η λογική λέει πως σε αυτή την περίπτωση τα μικρότερα σχήματα είναι σαφώς πιο ευέλικτα και πιο αποτελσματικά. Βέβαια θα μου πείτε, "γιατί δεν λειτουργούσαν αποτελεσματικά όλα αυτά τα χρόνια;" (με εξαίρεση μερικές φωτεινές εξαιρέσεις)! Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν το μέγεθος των δήμων, αλλά το ότι το συμφέρον του πολιτικού (κομματικού) παράγοντα, υπερκάλυπτε τον σκοπό του θεσμικού! Άρα μάλλον το πρόβλημα δεν ήταν μόνο θεσμικό, αλλα και πολιτικό!
Πάμε τώρα στις συγχωνεύσεις των σχολείων. Με την ίδια λογική, είναι τελείως διαφορετικό μέσα από αριθμούς και υπολογισμούς να καταλήγεις σε μία νέα αρχιτεκτονική δομή των σχολικών μονάδων, και τελείως διαφορετικό το να προσμετράς την υπεραξία που δίνει το (μοναδικό ίσως) σχολείο ενός χωριού ή μιας κωμόπολης.
Όπως στην περίπτωση του Καλλικράτη και τα επιχειρήματα του κ. Ραγκούση, έτσι και τα επιχειρήματα της κ. Διαμαντοπούλου και της κ. Χριστοφιλοπουλού, είναι σωστά και λογικά αλλά ως επί το πλείστον αυστηρά ...αριθμητικά: σχολεία 400 μαθητών, σχολικές τάξεις 25 παιδιών κτλ. Όμως, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να καταργείς το ...61ο Λύκειο Αθηνών και να συγχωνεύεις το ...15ο με το 14ο Γυμνάσιο Πειραιά, κι άλλο πράγμα να βάζεις λουκέτο στην μοναδική σχολική μονάδα ενός οικισμού δύο ή τριών χιλιάδων κατοίκων.
Η διαφορά είναι τεράστια και ξεπερνάει το ...αριθμητικό σκέλος της εκπαιδευτικής δομής. Στα χωριά και στις κωμοπολείς τα σχολεία έχουν έναν ρόλο που υπερβαίνει την αυστηρά παιδαγωγική τους διάσταση. Μέσα από το σχολείο του χωριού τους οι εκεί κοινωνίες βλέπουν την συνέχειά τους, είναι η αναφορά του χωριού στο μέλλον τους και η παρακαταθήκη για ανάπτυξη και ευμάρεια των εκεί δημοτών. Ας μην γελιόμαστε... ποιος σημερινός 30άρης θα πήγαινε να κάνει την οικογένεια του σε έναν τόπο που δεν έχει σχολείο;
Θέλω να καταλήξω, πως σε όλα τα επίπεδα παρέμβασης και αλλαγών του θεσμικού μας κράτους, δεν μπορεί να παρεμβαίνει η πολιτεία με την ίδια λογική, τα ίδια κριτήρια και τους ίδιους στόχους. Ο λόγος είναι απλός: γιατί δεν υπάρχουν παντού οι ίδιες συνθήκες, οι ίδιες ανάγκες και τα ίδια προβλήματα.
Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που τα προβλήματα είναι κοινά και διαδομενά σε όλους τους φορείς ανά την χώρα, αλλά αυτά τα προβλήματα συνήθως προκύπτουν λόγω της ...κοινής παρέμβασης του πολιτικού (για την ακρίβεια κομματικού) παράγοντα στην λειτουργία των θεσμών. Δλδ. για παράδειγμα, δεν έφταιγαν οι δημοτικές επιχειρήσεις που είναι υπερχρεωμένες, αλλά έφταιγαν οι διοικήσεις των δημοτικών αρχών που προσλάμβαναν υπεράριθμους υπαλλήλους και διαχειριζόταν τα χρήματα τους (...μας), με αυστηρά ψηφοθηρικό κριτήριο.
Αυτή η ισοπεδοτικά αριθμητική τακτική όμως, αρχής γενομένης από τον Καλλικράτη, εξαπλώνεται σε όλα τα επίπεδα του θεσμικού μας κράτους, με μια λογική που τελικά δίνει στις αυτοδιοικητικές δομές ...ετεροδιοικητικά χαρακτηριστικά, και αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα.
Δεν ξέρω κατά πόσον τα 20-30 ...αυτιά της πραγματικά μικρής ομάδας με την οποία έχει επιλέξει ο κ. Παπανδρέου να κυβερνήσει την χώρα, είναι αρκετά για να ακούσουν όλες τις φωνές όσο και όπως πρέπει. Δεν ξέρω επίσης κατά πόσον οι βουλευτές της περιφέρειας μεταφέρουν αυτές τις φωνές αρκετά φωναχτά (το ελπίζω πάντως).
Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι οι πολίτες που θέλουμε να αλλάξουν πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα, είμαστε πολλοί περισσότεροι από αυτούς που δεν θέλουν. Απλά οι άλλοι είναι πιο ...φωνακλάδες, μια φωνή που συνήθως παίρνει δύναμη όχι από το δίκιο του αιτήματος, αλλά από τον πολιτικό (κομματικό) παράγοντα που χρόνια τώρα έχει μάθει στην κυριαρχία επί των θεσμών και του κοινωνικού καλού.
Επειδή όμως μιλάμε για αλλαγές που δεν συμβαίνουν συχνά σε μία πολιτεία, και για μια συγκαιρία που μπορεί να δημιούργησει ένα κράτος λιγότερο υδροκέφαλο και με περισσότερο αυτενεργές κοινωνίες, σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει με λιγότερα σχολειά ή αχανείς και δυσλειτουργικούς δήμους.
Θα ήταν προτιμότερο να λαμβάνονται υπ' όψιν της κυβέρνησης στοιχεία που ξεπερνούν κατά πολύ την στεγνή αριθμητική λογική και να δίναμε σε όλες τις αλλαγές κάποια περίοδο χάριτος προκειμένου να δούμε και στην πράξη τί είναι λειτουργικό και τί όχι. Άλλωστε μόνο τα ντουβάρια δεν αλλάζουν, και ντουβάρια ...δεν είμαστε.
Περισσότερα άρθρα του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.elicas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου