Το Βελβεντό. Το χωριό μου. Η γενέθλια γη μου. Γεννήθηκα στο σπίτι που μεγάλωσα. Η βάφτισή μου έγινε στον Άγ. Νεκτάριο Βελβεντού, ένα ξωκλήσι στους πρόποδες των Πιερίων. Μεγάλωνα. Ήρθε η ώρα για τον παιδικό σταθμό Βελβεντού. Για το δημοτικό σχολείο Βελβεντού. Τα απογεύματά μου τα περνούσα είτε στην παιδική βιβλιοθήκη Βελβεντού, είτε στο γήπεδό μας. Μεγάλωνα. Ήρθε η ώρα για το γυμνάσιο Βελβεντού… για το Γενικό Λύκειο Βελβεντού. Αποφοίτησα κι έφυγα. Ήρθα στην πρωτεύουσα.
-Από πού είσαι;
-Απ’ το Βελβεντό Κοζάνης. Απαντούσα.
-Ααααα… το ξέρω το Βελβεντό!
Ήταν συχνός αυτός ο διάλογος και πάντα αναρωτιόμουν που το ξέρουν εδώ στην πρωτεύουσα το μικρό χωριό μου! Το ήξεραν για τα κρασιά του, για τα ροδάκινα και για τις φράουλες, για τους συνεταιρισμούς, ή είχαν ακούσει ότι το Βελβεντό είναι η γενέτειρα του Κλεάνθη Σταμάτη. Το ήξεραν για τις πρωτοποριακές πρακτικές του και για την πολιτιστική του ανάπτυξη. Αυτά τα στοιχεία του μικρού αυτού τόπου, εκφράζονται μέσα απ’ το όνομά του. Δήμος Βελβεντού. Έτσι το ξέρω, έτσι το ξέρεις, έτσι το ξέρουν. Αν το Βελβεντό το βαφτίσουμε «Εκάλη» ή «Πανόραμα» ή «Σέρβια», θα πάψει η ονομασία αυτή να εκφράζει το Βελβεντό και θα «κουβαλά» τα χαρακτηριστικά του τόπου απ’ τον οποίο τη δανειστήκαμε. Αν ο Δήμος Βελβεντού ονομαστεί Σερβίων Βελβεντού, καταλαβαίνει κανείς κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Σημαίνει ότι το Βελβεντό είναι μια ευρύτερη περιοχή στην οποία ανήκουν τα Σέρβια. Δηλαδή τι έγινε μ’ αυτή την τραβετσί ονομασία; Έδωσαν το δήμο μας στα Σέρβια, αλλά για να μας φιμώσουν, μας χάρισαν την κυριαρχία στο όνομα! Αδικημένο και το Βελβεντό και τα Σέρβια. Γεια σου υπουργέ μου με τα ωραία σου!
Περί ανωνυμίας
Με την ανωνυμία, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο απ’ ότι με την επωνυμία. Και εξηγώ. Αν το παρόν κείμενο δε φέρει καμία υπογραφή, δηλαδή δεν σφραγιστεί με το όνομα του συγγραφέα, το οποίο κουβαλά τα χαρακτηριστικά του, συνεπώς είναι αδύνατη η σύνδεσή του με το γνωστό-απτό-υπαρκτό σε εμάς. Άρα δεν υπάρχει. Αν εγώ, ο συγγραφέας του κειμένου, είμαι ελεύθερος άνθρωπος άρα υπεύθυνος, θα επιδιώξω την αναγραφή του ονόματός μου στο τέλος του κειμένου, και για να μην το καταδικάσω σε ανυπαρξία αλλά και γιατί εισπράττοντας είτε μπράβο, είτε μούντζες, είτε «γαλλικά», θα βελτιωθώ και θα πάω ένα βήμα παραπέρα. Κρύβοντας το όνομά μου άρα και το πρόσωπό μου, δεν υπάρχω. Έτσι λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα ανώνυμα λόγια… σαν ανύπαρκτα.
Περί αγώνος «άνευ μαλακίας»
Στην αρχαία Ελλάδα, η λέξη μαλακία είχε άλλοτε την έννοια της αρρώστιας, άλλοτε της μαλθακότητας, ή της καρτερικότητας. Στην σύγχρονη Ελλάδα έχει ταυτιστεί με τη διανοητική ανεπάρκεια. Όποια έννοια κι αν θελήσει να προσδώσει κανείς στη λέξη αυτή, να ξέρει ότι δε χαρακτηρίζει τον αγώνα του Βελβεντού. Τα ραντεβού έγιναν (πίστευαν ότι θα είχαμε βαρεθεί κι ότι θα το ξεχνούσαμε), οι απαντήσεις δόθηκαν και ομολογουμένως ήταν οι αναμενόμενες και οι Βελβεντινοί καλούνται να αποφασίσουν το επόμενο βήμα. Αν λοιπόν θέλουμε αυτός ο αγώνας να φέρει το ένα και μοναδικό αποτέλεσμα που επιθυμούμε όλοι οι βελβεντινοί, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε άνευ μαλακίας, με περισσή όμως δυναμικότητα και αποφασιστικότητα. Ενωμένοι σα μια γροθιά. Έτσι όπως τα βρήκαμε απ’ τους παππούδες μας, έχουμε το χρέος να τα αφήσουμε στα παιδιά μας.
Κλείνω με ένα μικρό μνημόσυνο στο Μανώλη Ρασούλη που έφυγε πριν λίγες μέρες. «Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή…»
Ο τόπος μου είναι το Βελβεντό.
Λέγομαι Βάγια Σταμάτη.
Θα συνεχίσουμε όπως εμείς αποφασίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου