Η απόλυτη ταύτιση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό έδωσε την ευκαιρία, εκτός από τους γνωστούς «Πατριάρχες» της ακραίας αντεργατικής ιδεολογίας (Μητσοτάκη, Μάνο, Ανδριανόπουλο), να αναβαθμιστούν περνώντας σε πρώτη στελεχική γραμμή και κάποιοι μέχρι πρότινος «μικρομεσαίοι δογματικοί» του χώρου προεξάρχοντος του κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη συντοπίτη μας, υπαλλήλου και πιστού ιδεολογικού συμμάχου του Αλαφούζου, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει κάθε εργατική διεκδίκηση, να απαιτεί το ξεπούλημα όλων των δημόσιων επιχειρήσεων (πλην των ΜΑΤ και της αστυνομίας), την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και να αναγάγει σε υπέρτατο και μοναδικό νόμο το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου!
Επειδή ως φαίνεται η δημαγωγία και ο νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός «πιάνει» σε μια μερίδα συμπολιτών μας κυρίως με χαμηλό πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, προέκυψαν και στην περιοχή μας αρκετοί (δημοσιογράφοι, «πολιτικοί σχολιαστές» και άλλοι «σοφοί» αγνώστων εργασιακών και κοινωνικών δραστηριοτήτων), νεοφώτιστοι του είδους, οι οποίοι με ύφος και στυλ δημόσιου κατήγορου κατακεραυνώνουν όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες οι οποίες τολμούν να αντιστέκονται στη λεηλασία των εισοδημάτων τους και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Σ αυτό το μήκος κύματος κυκλοφόρησε στον τοπικό τύπο, άρθρο με τίτλο «Αναταράζομαι και φρίττω!» όπου ο γράφων «φρίττει» και εγκαλεί τους εκπαιδευτικούς επειδή διαμαρτύρονται για το τρίτο κατά σειρά μέσα σε ένα χρόνο ψαλίδισμα των μισθών τους, τους «συνδικάλες» γιατί τολμούν να υποστηρίξουν τα συντεχνιακά τους αιτήματα αλλά και τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ γιατί με περίσσιο θράσος διακήρυξε ότι «δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε» αναφερόμενη μάλιστα σε «κρατικές επιχειρήσεις ωσάν να είναι μαγαζί τους» (ως φαίνεται στην πραγματικότητα η ΔΕΗ είναι μαγαζί των Κοπελούζων) και κλείνοντας ο συντάκτης εκφράζει τον πόθο του που όλως τυχαίως είναι και πόθος της Τρόικας, της κυβέρνησης και των βιομηχάνων λέγοντας: «Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξος, με κόπο και απώλειες θα περάσει αυτός ο κάβος. Θα βγούμε δυνατότεροι και ποιοτικότεροι, αλλιώς αλίμονο μας.»
Βεβαίως το «καλό» στην υπόθεση είναι ότι αυτά όλα δεν τα λέει από την πλευρά της κυβέρνησης και των υπολοίπων αλλά από την πλευρά (και για το καλό) των πολιτών!
Φυσικά αυτοί «οι πολίτες» δεν μπορεί να είναι: Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι οικογένειές τους αφού διαμαρτύρονται και δεν δέχονται να φτωχύνουν κι άλλο, δεν είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΩ και των ΔΕΚΟ που βρίσκονται στους δρόμους ενάντια στο ξεπούλημα των επιχειρήσεων, δεν είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που αντιμετωπίζουν εκτός από τις μειώσεις των μισθών τους, την εργασία λάστιχο, την σιωπηρή ή φανερή κατάργηση των οικονομικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και την καθημερινή απειλή της απόλυσης, δεν είναι οι συνταξιούχοι της πείνας γιατί φωνάζουν ότι δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα φάρμακά τους, που δεν μπορούν να πλησιάσουν πλέον ούτε στα δημόσια νοσοκομεία γιατί πρέπει να πληρώσουν χαράτσι στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας που αυτοί το έφτιαξαν με τους κόπους τους, δεν είναι οι αγρότες που τους τσαλαπάτησε η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ γι αυτό και κλείνουν τους δρόμους, δεν είναι φυσικά οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες που βλέπουν να γίνονται άνεργοι και χρεωμένοι μέχρι το λαιμό επειδή καθημερινά έρχονται εκατοντάδες λουκέτα και διαμαρτύρονται κλείνοντας τα μαγαζιά τους, δεν είναι οι φοιτητές και οι μαθητές οι οποίοι βγαίνουν στους δρόμους για την ιδιωτικοποίηση και την υποβάθμιση της κατ’ όνομα πλέον δημόσιας παιδείας, δεν είναι οι «απλοί πολίτες» που νοιώθουν ήδη τις επιπτώσεις από τη μείωση των «υπεράριθμων» δημοσίων υπαλλήλων (μια υπάλληλος της Εργατικής Εστίας σκοτώνεται πραγματικά για να μπορέσει να κάνει απογραφή σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους για Δελτία Κοινωνικού Τουρισμού σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα), δεν είναι τελικά κανένας απ’ αυτούς που διαμαρτύρονται και «παρεμποδίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση που επέλεξε αυτός ο καημένος ο πολίτης, να κάνει το έργο της.»!
Ποιοι να είναι άραγε αυτοί οι περιβόητοι πολίτες; Αυτοί που θέλουν διακαώς να ολοκληρώσει η κυβέρνηση το έργο της;
Μα αυτοί που δεν διαμαρτύρονται φυσικά! Είναι οι «πολίτες» αξιωματούχοι, υπάλληλοι του ΔΝΤ και της Τρόικας, είναι οι «πολίτες» (αξιωματούχοι και στελέχη μηχανισμών) της κυβέρνησης, είναι οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές (σε 56 άρθρα εξαιρούνται από τη φορολογία) και οι βιομήχανοι που όχι μόνο δεν πληρώνουν φόρους αλλά ξανακερδίζουν κιόλας από την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, είναι οι αεριτζήδες που κάνουν χρυσές δουλειές με το δημόσιο (ακόμα καλύτερα εν μέσο κρίσης) και τέλος είναι οι ηγούμενοι των χρυσοφόρων μονών, οι δεσποτάδες των ναών του πλούτου και το ιερατείο που δεν τους αγγίζει ποτέ, τίποτα και κανένας!
Όσον αφορά τα της ΔΕΗ και το σύνθημα «δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε» (μακάρι βέβαια να είναι έτσι και να κάνει πράξη τα λόγια η συνδικαλιστική ηγεσία της γραφειοκρατίας και του δικομματισμού) πρέπει να δούμε με πραγματικά στοιχεία τι κερδίζει και τι χάνει ο εργαζόμενος, το δημόσιο και κυρίως ο πραγματικός πολίτης, οικιακός κυρίως καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας, από την ιδιωτικοποίηση μέσο της λεγόμενης απελευθέρωσης Η/Ε:
Πρώτον οι εργαζόμενοι χάνουν σχετικά αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση, «προνόμια» που πρέπει να γενικευτούν σε όλους τους εργαζόμενους και όχι να αφαιρεθούν. Το κράτος χάνει την ενεργειακή ασφάλεια και ενεργειακή ανεξαρτησία του καθώς και αμέτρητα έσοδα (1,1 δις Ευρώ κέρδη είχε το 2009 η ΔΕΗ και θέλουν να τη πουλήσουν 5 δις στην καλύτερη περίπτωση) και τέλος «ο πολίτης» (οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα) θα πληρώσουν το ρεύμα που είναι κοινωνικό αγαθό σαν μαύρο χαβιάρι, γιατί απλά ο ιδιώτης βιομήχανος θέλει να βγάλει κέρδη πολλά και γρήγορα και όχι να κάνει κοινωνική πολιτική που είναι δουλειά του κράτους (οι αλλεπάλληλες αυξήσεις των τελευταίων χρόνων από την κυβέρνηση και τη ΔΕΗ, έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, όπως όλοι γνωρίζουμε, μετά από απαίτηση Ελλήνων και ξένων βιομηχάνων που δραστηριοποιούνται στην ενέργεια για περισσότερα κέρδη.) Άρα λοιπόν είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και ιερή υποχρέωση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους να υπερασπιστούν την δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά απέναντι στα κοράκια και τις ύαινες που μύρισαν πτώμα και έπεσαν με τα μούτρα!
Τέλος αντεύχομαι να μη καταφέρει τελικά Τρόικα και κυβέρνηση «να περάσουν τον κάβο» ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση είναι η αντίσταση των εργαζομένων και του λαού ενάντια στη λεηλασία της χώρας αλλά να σπάσουν σύντομα τα μούτρα τους και να τσακιστούν να πάνε από κει που ήρθαν!
*Πρόεδρος του Συνδικάτου Ενέργειας «Εργατική Αλληλεγγύη».
Μέλος Δ.Σ Εργατικού Κέντρου Ν. Κοζάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου