Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ

(Οι παράγραφοι που παρατίθενται σε εισαγωγικά, αποτελούν αποσπάσματα από το άρθρο της Κας Νέδας Κανελλοπούλου – Επίκουρης καθηγήτριας Συγκριτικού Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.)
Με το κείμενο αυτό, θέλω να χαιρετίσω, αλλά και να ξεχωρίσω, το δίκαιο, έντιμο και ειρηνικό αγώνα των συντοπιτών μου Βελβεντινών, εναντίον του κυνικά ισοπεδωτικού «Νόμου του Καλλικράτη», που θέλει το Βελβεντό ερήμην του, δέσμιο σε μία νέα διοικητική κατάσταση που διαμορφώνει στο Νομό Κοζάνης, απροκάλυπτα αντιδημοκρατική και άκρως προσβλητική για μια προοδευτική και ακέραιη κοινωνία όπως αυτή του Βελβεντού.
«Η πολιτική ανυπακοή - civil disobedience - είναι μια θεωρία της πολιτικής φιλοσοφίας, που αναφέρεται στην άρνηση του πολίτη να υπακούσει ή να συμμορφωθεί με νόμο ή άλλη προσταγή της πολιτικής εξουσίας που θεωρεί ανήθικο, άδικο ή παράλογο, με σκοπό η πολιτική εξουσία να πειστεί ή να εξαναγκαστεί να καταργήσει ή να τροποποιήσει αυτόν τον νόμο ή την προσταγή.»
Το συντριπτικό ποσοστό του 98% αποχής της κοινωνίας του Βελβεντού, σε δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 4 Ιουλίου του 2010, γύρισε την πλάτη στον άδικο Καλλικράτη.
«Στην ουσία, η θεωρία της πολιτικής ανυπακοής αντιδιαστέλλει την τυπική νομιμότητα μιας κυβέρνησης, που έχει εκλεγεί νόμιμα και έχει την πλειοψηφία του λαού, από την ηθική νομιμοποίησή της. Προβάλλει το γεγονός πως η απόφαση της πλειοψηφίας, που μπορεί να είναι καθ’ όλα νόμιμη, δεν είναι εξ ορισμού δίκαιη και ηθική. Ο πολίτης οφείλει να υπακούσει στη συνείδησή του και να μην υπακούσει στον άδικο και ανήθικο νόμο, γιατί έτσι μόνο υπηρετεί πραγματικά την πατρίδα του.»
Όπως προκύπτει από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2010, η πλειοψηφία που αναφέρεται στο άρθρο, ήταν μια πανελλαδικά «εκκωφαντική» μειοψηφία, γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι «ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι εξ ορισμού δίκαιο και ηθικό»!!!
«Η πολιτική ανυπακοή αποσκοπεί στο να πείσει την κοινή γνώμη για το ορθό και δίκαιο της ανυπακοής και να εξαναγκάσει την πολιτική εξουσία να αποσύρει το άδικο μέτρο και να αλλάξει την πολιτική της. Μπορεί να είναι ατομική ή και συλλογική. Συνήθως είναι μη βίαιη και ειρηνική.»
Οι Βελβεντινοί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα κατά της ενοποίησης του Δήμου Βελβεντού με τον όμορο Δήμο Σερβίων, επιδεικνύουν ένα δυσεύρετο αγωνιστικό πολιτισμό, με αμείωτο ενδιαφέρον και ένταση, με ξεκάθαρο και σαφή στόχο, με συγκινητική ενότητα, με συμμετοχή και σύμπνοια μοναδική.
« Η πολιτική ανυπακοή αναπτύσσει επομένως τη σημασία της ακριβώς σε εκείνα τα πεδία όπου το θετό δίκαιο συγκρούεται με θεμελιώδεις αρχές ή αξίες της κοινωνικής συμβίωσης. Μπορεί η προσταγή να είναι μεν σύμφωνη με τον τύπο και το γράμμα του νόμου, έρχεται όμως σε σύγκρουση με το αξιακό σύστημα στο οποίο στηρίζεται η κοινωνική συμβίωση και το Σύνταγμα.
Κοντά στην έννοια της πολιτικής ανυπακοής βρίσκεται το δικαίωμα αντίστασης. Σε αντίθεση με την πολιτική ανυπακοή, που δεν κατοχυρώνεται ρητά στο Σύνταγμά μας, το δικαίωμα αντίστασης προβλέπεται στο ακροτελεύτιο άρθρο 120 παρ.4 του Συντάγματος. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό « η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».»

Επιτρέψτε μου, σε αυτό το σημείο, να καταθέσω μια σχεδόν ρομαντική άποψη, που ίσως στα μάτια αυτών που «τηρούν κατά γράμμα τους νόμους» να φαντάσει αφελής ή ακόμα και αστεία. Αν όλοι οι Έλληνες, ένας προς έναν, αγαπούσαν την Ελλάδα, όπως οι Βελβεντινοί τον τόπο τους, σήμερα, τολμώ να πω, θα ζούσαμε (αν όχι σε κοινωνία αγγελικά πλασμένη) με εξασφαλισμένες τουλάχιστον τις συνθήκες που συνθέτουν την αξιοπρεπή καθημερινή διαβίωση.
Οι Βελβεντινοί με τον δίκαιο αγώνα τους, εκτελώντας απλά το χρέος τους κι ασκώντας παράλληλα το δικαίωμά τους, με την ακύρωση του άδικου Καλλικράτη, υπενθυμίζουν στους ασκούντες την κεντρική εξουσία, στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων, στην πρωτεύουσα της χώρας μας, 520 χιλιόμετρα μακριά, ή ίσως και ακόμα παραπέρα ότι:
« Οι πολίτες δέχονται να υπαχθούν στις επιταγές της πολιτικής εξουσίας με αντάλλαγμα την προστασία των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων. Η συμφωνία αυτή καταγράφεται στο Σύνταγμα, που κατοχυρώνει τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και ρυθμίζει την άσκηση της πολιτικής εξουσίας.. Όταν όμως η πολιτική εξουσία παραβιάζει το Σύνταγμα σε βαθμό ώστε να κλονίζονται οι θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής συμβίωσης, και να καταλύεται στην πράξη η πρωταρχική συμφωνία, ο πολίτης αποδεσμεύεται από αυτήν. Στην περίφημη «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» της γαλλικής Επανάστασης, που αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κείμενα του ευρωπαϊκού συνταγματικού πολιτισμού, η αντίσταση στην τυραννία καταγράφεται ως ένα από τα φυσικά και απαράγραπτα δικαιώματα του ανθρώπου.»………………………..
« Το Σύνταγμα προβλέπει εξ άλλου στο άρθρο 120 παρ.2 πως «ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων» .Το δικαίωμα αντίστασης αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση των Ελλήνων να υπερασπίζονται το Σύνταγμα όταν οι πράξεις της πολιτικής εξουσίας ισοδυναμούν με κατάλυσή του. Είναι θεμελιώδες στοιχείο της λαϊκής κυριαρχίας, μάλιστα στην αυθεντική και πρωτογενή της μορφή ως έκφραση της ίδιας της συντακτικής εξουσίας.»
Οι Βελβεντινοί λοιπόν, ως ωραίοι Μακεδόνες, περήφανοι Έλληνες, αδιαμφισβήτητοι πατριώτες και αψεγάδιαστοι Ευρωπαίοι, μέσα από τον αγώνα τους, την περίλαμπρη πολιτική ανυπακοή τους, παραδίδουν μαθήματα γνήσιου Ελληνικού πολιτισμού, ακεραιότητας, τιμιότητας, αφοσίωσης και αγάπης για την Πατρίδα μας.
Είθε ο αγώνας για την ανεξαρτησία του Δήμου Βελβεντού να έχει το τέλος αίσιο!
ΒΕΛΒΕΝΤΟ – ΔΥΝΑΤΟ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ
ΕΛΛΑΔΑ – ΔΥΝΑΤΗ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ

(Ολόκληρο το άρθρο της κας Νέδας Κανελλοπούλου μπορείτε να βρείτε στον επίσημο ιστότοπο της ΣΠΙΘΑΣ www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr)
Ευδοκία Ι. Σταμάτη