27 Μαΐ 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Την Παρασκευή το πρωί 27-5-2011 κλιμάκιο της Συντονιστικής Επιτροπής Πολιτών Βελβεντού, πραγματοποίησε ενημερωτική επίσκεψη στη Γενική Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου - Δυτ. Μακεδονίας κ. Γεωργακοπούλου - Μπάστα στα Ιωάννινα.
Η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα και διήρκησε περίπου μία ώρα. Σκοπός της ήταν αφενός μια πρώτη επαφή-γνωριμία με τη Γενική Γραμματέα και αφετέρου να της γίνουν γνωστά τα αιτήματα της κοινωνίας μας. Της έγινε μια εκτενής ενημέρωση τόσο για την ιστορική πορεία του Δήμου Βελβεντού όσο και για τη μεταχείριση που του επιφύλαξε ο νόμος του «Καλλικράτη», ενώ της έγιναν σαφείς οι αποφάσεις της κοινωνίας μας και ο δρόμος του αγώνα που έχει επιλέξει μέχρι την τελική της δικαίωση αλλά και η υφιστάμενη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή με τη λειτουργία των νέων αυτοδιοικητικών σχημάτων.
Από την πλευρά της η κ. Γεωργακοπούλου - Μπάστα δήλωσε ότι γνωρίζει το Βελβεντό και πως επιθυμεί να το επισκεφτεί προσωπικά. Θα μεταφέρει στο Υπουργείο Εσωτερικών τόσο τη σημερινή μας επίσκεψη όσο και τα αιτήματα της κοινωνίας μας ενώ παράλληλα δήλωσε πως θα φροντίζει η ίδια να βρίσκεται και το Βελβεντό μέσα σε όλους του αναπτυξιακούς σχεδιασμούς της περιφέρειας. Επίσης, στάθηκε και σε κάποιες από τις επιλογές της νέας περιφερειακής διοίκησης που αφορούν την περιοχή μας, όπως είναι ο υπάρχων δρόμος Κοζάνης – Λάρισας βάζοντας σε προτεραιότητα την τμηματική βελτίωσή του.
Για μας αυτή η συνάντηση ήταν ιδιαίτερης σημασίας ενώ παράλληλα είχε και έναν συμβολικό χαρακτήρα καθώς σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ψήφιση του «Καλλικράτη» στη Βουλή. Από την πλευρά μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την κ. Γεωργακοπούλου - Μπάστα γι’ αυτήν την πρώτη επαφή και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα τη έχουμε αρωγό και συμπαραστάτη για την κοινοποίηση των αιτημάτων μας προς το Υπουργείο Εσωτερικών αλλά και για κάθε θέμα που αφορά τόσο την καθημερινότητα όσο και την αναπτυξιακή πορεία του Βελβεντού.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ


27 5 2010 δεν λησμονώ......

26 Μαΐ 2011

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΕΩΝ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Έ ν α ς χ ρ ό ν ο ς
ΑΓΩΝΑ ενάντια στην αναγκαστική συνένωση του Καλλικράτη
ΜΑΪΟΣ 2011
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΕΩΝ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
 Ενημερωτική επίσκεψη στη Γενική Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου – Δυτικής Μακεδονίας / Ιωάννινα
 Κεντρική Εκδήλωση – Ομιλίες & προβολή υλικού με στιγμές του Αγώνα
Παπαδόπουλος Γιώργος : « …θα διαμαρτυρηθώμεν όπου δει»
Σιόμος Κώστας : «Το Βελβεντό του εθελοντισμού και του αγώνα»
Πνευματικό Κέντρο Βελβεντού / 21.00

Κυριακή 29 Μαΐου 2011
 Εξόρμηση καθαριότητας
Σημείο συνάντησης: Δημοτικό Σχολείο / 08.30
 Μουσική εκδήλωση με τους: Δημήτρη Τριανταφυλλίδη (τραγούδι – κιθάρα), Δημήτρη Ψαρρά (μπουζούκι), Θοδωρή Χριστόπουλο (πιάνο)
Δημαρχείο Βελβεντού / 21.00
Πέμπτη 26 – Κυριακή 29 Μαϊου 2011
 Έκθεση Φωτογραφίας και Αφίσας με θέμα τον Αγώνα της Κοινωνίας του Βελβεντού ενάντια στον «Καλλικράτη»
Κεντρική Πλατεία Βελβεντού


ΒΕΛΒΕΝΤΟ – ΕΝΩΜΕΝΟ - ΔΥΝΑΤΟ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ

Σ υ ν ε χ ί ζ ο υ μ ε τ ο ν α γ ώ ν α …

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΩΝ

ΑΡΚΕΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΑΛΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Αναρτήθηκε από ΔΕΗ-REPORTER

24 Μαΐ 2011

Eλλάδα


Σ' αυτή την χώρα, των αρχαίων και καθημερινών φιλόσοφων, της μιζέριας και της σπατάλης, της ρεμούλας και του αλτρουισμού, της ανέχειας και της απληστίας, των Μαυρομιχαλαίων, των Κωλέττηδων, των Μαυροκορδάτων, του Μακρυγιάννη στον κατ' οίκον περιορισμό και του Κολοκοτρώνη στης φυλακής τα σίδερα, του Cherchez la femme, των μπέηδων και των γκέιδων, του λαμπρού πνεύματος με την γύφτικη νοοτροπία, της πολυτέλειας στην εξαθλίωση, της γλωσσικής εξάσκησης στον εξευτελισμό κάθε αξίας, οι άνθρωποι δεν κυβερνώνται, δεν εκπαιδεύονται, δεν ονειρεύονται, δεν προσδοκούν, δεν αναπτύσσονται, δεν δημιουργούν...

Μονάχα επιθυμούν, μία ζωή ανέμελη γεμάτη αδιαφορία, γεμάτη "αραχτός και light" και μη μου άπτου. Μονάχα αναπνέουν έναν αέρα βρώμικο, κωδικοποιημένο στη γλώσσα των λαμόγιων και της ρεμούλας. Μονάχα κλέβουν όνειρα κι ελπίδες. Μονάχα ζούν για να πεθαίνουν οι άλλοι, οι διαφορετικοί...
Οι επικηρυγμένοι αυτής της χώρας, τα παιδιά της μάνας Ελλάδας, δεν κατόρθωσαν ποτέ να βρούν το μητρικό της στήθος που τα λαμόγια έκοψαν για να στεγνώσουν τους χυμούς της ζωής και τους καταδίκασαν σε αργό μα βέβαιο θάνατο...

Αυτοί οι επικηρυγμένοι, οι άγνωστοι στρατιώτες που ξευτιλίζονται στις Εθνικές γιορτές από τα λαμόγια της Εξουσίας, δεν χρησιμεύουν σε τίποτε περισσότερο παρά να συντηρούν με τον θάνατό τους την μυθοπλασία της Δημοκρατίας και την πραγματικότητα της οικονομικής δικτατορίας των απατεώνων...

Η μάνα Ελλάδα. Όλοι θέλουν κάτι από αυτήν κι αυτοί που ζήτησαν τα λιγότερα δεν παίρνουν τίποτα γιατί η Ελλάδα είναι μια γελάδα που οι πολλοί θέλαν να αρμέξουν, μα οι λίγοι την σφάξανε για να την προσφέρουν στο συμπόσιο των ξένων συμφερόντων, στο σύγχρονο ρωμαϊκό όργιο της λαιμαργίας και της απληστίας που έχουν στήσει οι κατα τ' άλλα εκλεκτές "οικογένειες" της παγκοσμιοποίησης...

Η σφαγμένη Ελλάδα δεν προορίζεται να θρέψει οργανισμούς, δεν προσφέρεται βρώση προς επιβίωση, αλλά σαν έδεσμα στην λαιμαργία των "εκλεκτών" της παγκοσμιοποίησης, που όταν γεμίσουν το στομάχι τους θα προκαλέσουν εμετό για να αποβάλλουν το πλεόνασμα και να συνεχίσουν την εξαθλίωση, την ισοπέδωση, την διάδοση της παρακμής τους...

Η μάνα η Ελλάδα η γελάδα, δεν υπάρχει πια... Την σφάξανε τα κόμματα, αυτοί οι υπηρέτες των πλανηταρχών, με τον σκυμμένο σβέρκο. Δούλοι, εξάγγελοι ραγιάδες, πιστοί σφουγγοκολάριοι των λίγων "περιούσιων" οικογενειών της Νέας Τάξης Ελέγχου Συνειδήσεων, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο, λέγοντας ψέμματα και δίνοντας υποσχέσεις μιας καλύτερης ζωής σε ένα ταλαιπωρημένο λαό, παρά ν' ανοίξουν την Κερκόπορτα για να βάλουν μέσα τους σφαγείς...

Η Ελλάδα η γελάδα σφάχτηκε και τώρα κόβεται σε τεμάχια φιλέτα... Ο πρωθυπουργός της Λαμόγια Ρεμούλα σε ρόλο τελάλη διαφημίζει τα κοψίδια... Εδώ τα υψηλά επιτόκια.... Εδώ τα καλά νησιά... Εδώ το καλό πετρέλαιο... Για περάστε, για περάστε!!!

Η Ελλάδα η μάνα, ήταν μια γριά γελάδα...Θεός σχωρέστη... Όλα τελείωσαν...

Οι δούλοι, οι εξάγγελοι ραγιάδες είναι βέβαιοι... Οι προδότες ξέρουν πολλά...

Δεν τα ξέρουν όμως όλα...

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, κρυμμένη από το μαχαίρι των πλανηταρχών, φυλαγμένη μέσα σε ιδέες και καρδιές, μέσα σε ψυχές και συνειδήσεις. Προστατευμένη μέσα στο Φως και την Πέτρα...στην αγκαλιά των γονιών της...

Αρχαία Κόρη σφριγηλή, νέα και όμορφη, λαμπερή και ζωντανή σαν ιδέα, σαν όραμα, σαν αστραπή, σαν λάβαρο περήφανο, σελαγίζει στις φωτεινές διαδρομές του νου όποιου σέβεται την ύπαρξη, την ζωή και την εξέλιξη. Υπάρχει στον νου και την συνείδηση καθενός που σέβεται την αυτοδιάθεση των ανθρώπων και των λαών, που δεν απασχολείται με την συγκέντρωση αλλά με την διάθεση, που δεν ενδιαφέρεται για τον έλεγχο των άλλων αλλά του εαυτού του, που δεν προσδοκά των άλλων τον θάνατο αλλά αξιώνει το δικαίωμά τους στην ζωή και δεν πείθεται ότι το γονίδιο καθορίζει τις ιδέες, αλλά γνωρίζει ότι οι ιδέες διαμορφώνουν το γονίδιο στην εξελικτική του διαδρομή...

Η μάνα Ελλάδα πέθανε... Η κόρη Ελλάδα ζει...

Χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει. Μήνα με τον μήνα αναπτύσσεται. Μέρα με την μέρα αλλάζει. Ώρα με την ώρα συνειδητοποιεί. Λεπτό με το λεπτό ωριμάζει...

Την μάνα την αγαπάς, αλλά έχεις την απαίτηση να σε φροντίζει... Την κόρη όμως την φροντίζεις εσύ, γιατί είναι το δικό σου θεούργημα, το δικό σου όνειρο και η ελπίδα της ζωής...

Εσείς λοιπόν, οι όποιοι εσείς, που αγαπάτε την ιδέα μιας Ελλάδας γόνιμης και δημιουργικής, μιας Ελλάδας πρότυπο ανάπτυξης Τεχνών κι επιστημών, Πολιτισμού και Σοφίας, αφήστε το παρελθόν του αρχαίου μεγαλείου της να ησυχάσει μέσα στα χώματα που άνθισε και θάφτηκε και ασχοληθείτε με την νέα της υπόσταση, αγαπώντας την όχι σαν νεκρή μάνα, αλλά σαν ολοζώντανη κόρη...

Έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα ήταν πάντα ιδέα... Ιδέα Ελευθερίας, Αυτοδιάθεσης, Δημιουργίας. Όσοι εφησυχάζετε την συνείδησή σας πιστεύοντας πως αρκεί να επικαλείστε το ένδοξο παρελθόν της χωρίς όμως να το εφαρμόζετε στο παρόν, δεν κάνετε τίποτε περισσότερο παρά να φτύνετε νεκρό μάρμαρο. Πραγματικοί Έλληνες είναι εκείνοι που κυβερνώνται από ιδέες Ελευθερίας, Ανεξαρτησίας, Αυτοδιάθεσης, Φιλοξενίας, Εντιμότητας, Δημιουργικής καινοτομίας, έστω κι αν δεν φέρουν το γονίδιο, έστω κι αν είναι "βάρβαροι"...

Φροντίστε λοιπόν να γίνετε τέτοιοι Έλληνες και τότε δεν θα είστε περήφανοι για ένα μεγαλείο θαμμένο 2 μέτρα κάτω από το χώμα, αλλά για μια Ελλάδα ζωντανή, νέα, δυνατή, όρθια πάνω στην Ακρόπολη της, που δεν θα εκφράζει πλέον το Μαυσωλείο ενός ένδοξου αλλά νεκρού παρελθόντος, αλλά τον προμαχώνα και τις επάλξεις του αγώνα για μία νέα κοινωνία. Μια κοινωνία που θα ξεπεταχτεί μέσα από τις αστραπές των ιδεών και την δύναμη της Τέχνης, μέσα από τα ιδανικά και τις αξίες σας, από την πίστη και την Αγάπη στην Ελλάδα θυγατέρα σας και την φλόγα της ψυχής σας που μπορεί να μετατρέψει ολόκληρη την Γη σε παρανάλωμα Ελευθερίας, Αυτοδιάθεσης και Δημιουργίας.

Γιάννης Σαββόπουλος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μια ιδιαίτερα σημαντική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21 Μαϊου 2011 στο Βελβεντό με την επίσκεψη και ομιλία του σπουδαίου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, της πολιτικής, της τοπικής αυτοδιοίκησης και της δημοκρατίας Μανώλη Γλέζου με θέμα «Καλλικράτης και Τοπική Αυτοδιοίκηση».
Στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο οι πολίτες του Βελβεντού είχαν την ευκαιρία να ακούσουν την ιστορική αναδρομή του Μ. Γλέζου στις ρίζες και την εξέλιξη της τοπικής αυτοδιοίκησης από την ομηρική εποχή μέχρι και τις μέρες μας, την σκέψη και τον προβληματισμό του σε θέματα δημοκρατίας και αυτοδιάθεσης των κοινωνιών.

Ο Μ. Γλέζος αναφέρθηκε επίσης στις στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος, στην αναγκαιότητα άμυνας και εξέγερσης των τοπικών κοινωνιών καθώς και ανάδειξης ανάλογων παραδειγμάτων πανελλήνια, όπως του Βελβεντού με τη στάση του απέναντι στον Καλλικράτη και την αναγκαστική συνένωση που του επιβλήθηκε.
Πολύτιμη για όλους εμάς τόσο η ομιλία του όσο και οι απόψεις που ανέπτυξε στον διάλογο που ακολούθησε με τους πολίτες του Βελβεντού, ιδιαίτερα για τον «καθαρό» του λόγο, την διαυγή και σε αρκετά σημεία ρηξικέλευθη σκέψη του, τη βιωματική γνώση των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων της χώρας μας τα τελευταία 70 χρόνια αλλά και τα παραδείγματα από την προσωπική του πορεία τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο και στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης ο Πρόεδρος της ΜΚΟ «Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντού», Μανώλης Στεργίου απένειμε στον Μανώλη Γλέζο τιμητική πλακέτα, ως ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης του διαχρονικού αγώνα και της προσφοράς του στη Δημοκρατία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση ενώ παράλληλα τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος της.
Αποδεχόμενος την τιμητική βράβευση, όπως ο ίδιος είπε, τόνισε χαρακτηριστικά ότι αισθάνεται ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στην κοινωνία μας, για το λόγο ότι η τιμή δε γίνεται από έναν «αναγνωρισμένο από το κράτος Δήμο» αλλά από μια αγωνιζόμενη κοινωνία. Δήλωσε «απλός πολίτης αυτής της κοινωνίας και απλός στρατιώτης της υπόθεσης του Βελβεντού». Μίλησε για την αντισυνταγματικότητα του ίδιου του «Καλλικράτη» που καταπατά την κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα έννοια της αυτοδιοίκησης, ενώ έδωσε το σύνθημα για εκστρατεία ενημέρωσης όλου του ελληνικού λαού σχετικά με το θέμα του Βελβεντού δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «η υπόθεση σας πρέπει να γίνει κτήμα όλου του ελληνικού λαού» κι ότι «το Βελβεντό αποτελεί φάρο αντίστασης ενάντια στον «Καλλικράτη», παράδειγμα για όλη την Ελλάδα». Τέλος έδωσε το νέο σύνθημα για τη συνέχιση της αγωνιστικής πορείας της κοινωνίας μας που πρέπει να είναι: «Καλλικράτης ή Βελβεντό;»
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Πολιτών και εντάσσεται στο πλαίσιο εκδηλώσεων για τον έναν χρόνο από την ψήφιση του «Καλλικράτη», με τις οποίες δηλώνουμε τη συνέχιση του αγώνα για τη διεκδίκηση της αυτονομίας του Βελβεντού.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Μανώλη Γλέζο για την παρουσία του στο Βελβεντό, η οποία αποτελεί τιμή για μας και για την υποστήριξη στον αγώνα της κοινωνίας μας, αγώνα που συνεχίζουμε μέχρι τη δικαίωσή του και στον οποίο θεωρούμε ότι κερδίσαμε άλλον έναν ένθερμο υποστηρικτή.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ

Προσφώνηση στον Μανώλη Γλέζο

Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχε πιο φθηνό φαγητό από τις φακές. Όποιος έτρωγε σήμαινε ότι βρισκόταν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Μια μέρα, ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές, όταν πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος και αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές». Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, κοίταξε στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του και αποκρίθηκε: «Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνέχεια τον άρχοντα».
Φίλες και φίλοι, ο… άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να στέκεται όρθιος.
Κι αν υπάρχει σήμερα ένας σύγχρονος Διογένης, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Μανώλη Γλέζο!
Καλωσορίζουμε λοιπόν απόψε στο Βελβεντό, τον ασυμβίβαστο άνθρωπο, τον ενεργό πολίτη, τον ήρωα Μανώλη Γλέζο.
Καλωσορίζουμε απόψε, με απέραντη ευγνωμοσύνη, νιώθοντας ύψιστη τιμή και περηφάνια, τον αντιστασιακό και αγωνιστή της ελευθερίας, τον θιασώτη και υπέρμαχο της συμμετοχικής και άμεσης Δημοκρατίας, Μανώλη Γλέζο.
Ισχυρότερη όμως, και από τη χαρά και από την τιμή, είναι η συγκίνηση που μας διακατέχει, γιατί αν ο Μανώλης Γλέζος για τη γενιά του είναι ένα πρόσωπο συνώνυμο του αγώνα, του θάρρους και της ακατάβλητης θέλησης, για μας τους νεώτερους είναι ένα πρόσωπο-σύμβολο, ένας ζωντανός θρύλος… Είναι μια φυσιογνωμία που σε συνεπαίρνει με τη ζωή αλλά και με το έργο του.
Μια ζωή ταυτόσημη με το έργο του, μια ζωή γεμάτη ιδέες και οράματα κι ένα έργο που προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον χάρις στις ποικίλες μορφές που παίρνει προκειμένου να υλοποιήσει αυτές τις ιδέες. Πάντα πρωτότυπες, πάντα ρηξικέλευθες, πάντα πρωτοποριακές.
Τον καλωσορίζουμε σήμερα, 21 Μαΐου, μέρα συμβολική. Γιατί σήμερα γιορτάζουμε και μία άλλη επέτειο. Γιατί σήμερα, 21 Μαΐου, συμπληρώνονται εβδομήντα(70) χρόνια από ένα πρωτοφανές και ανεπανάληπτο γεγονός, από μια αληθινή και ολοζώντανη εποποιία. Γιατί σαν σήμερα, πριν από 70 χρόνια, το 1941, διεξήχθηκε μια απαράμιλλη πολεμική σύγκρουση. Μια ιστορική μάχη. Η μάχη της Κρήτης. Μια από τις σημαντικότερες σελίδες του Δεύτερου παγκοσμίου Πολέμου και σταθμού στον αγώνα του ελληνικού λαού κατά του ολοκληρωτισμού. Μια μάχη στην οποία, εκμηδενίστηκαν - και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν ποτέ ξανά στη διάρκεια του πολέμου - οι επίλεκτες αερομεταφερόμενες μονάδες των αλεξιπτωτιστών του Χίτλερ. Μια μάχη στην οποία, στραπατσαρίστηκε το ηθικό των Γερμανών. Μια μάχη όπου δοξάστηκε, για άλλη μία φορά, η μαχητικότητα, η γενναιότητα και η ανδρεία των Ελλήνων αλλά και το σημαντικότερο, η αρετή της ελευθερίας.
Σύντροφε Μανώλη Γλέζο, αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, ο τόπος που κατοικούμε, ο τόπος που γεννηθήκαμε, ζούμε και αγαπάμε, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα, και κυρίως σήμερα, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Δυστυχώς, σήμερα, η Εθνική μας αξιοπρέπεια δεν έχει να κάνει πλέον με τους τόμους της ένδοξης ιστορίας μας, δεν αποτιμάται με τις αρετές και τον πολιτισμό μας, που προσφέραμε στην ανθρωπότητα, αλλά μετριέται με τα σπρέντς, τα μνημόνια και τα τοξικά ομόλογα που μας μολύνουν…
Γι’ αυτό κι όλοι εμείς που μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, νιώθουμε τυχεροί που βρίσκεται ανάμεσά μας ο Μανώλης Γλέζος. Που, έστω και για το σύντομο χρονικό διάστημα της παραμονής του στο Βελβεντό, έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε και να συνομιλήσουμε με έναν τέτοιο άνθρωπο, με έναν δάσκαλο, με έναν αγωνιστή.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που στην αρχή της μεγάλης κατοχικής νύχτας, πριν 70 χρόνια, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, κατέβασε, μαζί με μια εξίσου εμβληματική μορφή της Εθνικής Αντίστασης, τον φίλο του, τον αείμνηστο Λάκη Σάντα, τη χιτλερική σημαία, τη Γερμανική σβάστικα του Γ΄ Ράιχ για να μη μολύνει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης… Κάνοντας ακόμα και τις Καρυάτιδες να γελάσουν. Σε μια αποστροφή της λογικής που άλλοι την λένε αποκοτιά και άλλοι την λένε ανδρεία, δύο νέα παιδιά μιας σκλαβωμένης χώρας, δύο αμούστακα και άοπλα παλικάρια, ταπείνωσαν το κατακτητή, κατάφεραν να βεβηλώσουν το σύμβολο του Χίτλερ και να τον χτυπήσουν στην καρδιά. Στέλνοντας στην υποδουλωμένη Πατρίδα και στη τρομοκρατημένη ανθρωπότητα, ένα μήνυμα λευτεριάς από το βράχο του παγκόσμιου πολιτισμού. Αυτό το γνωρίζει όλη η οικουμένη. Ασφαλώς το γεγονός αυτό και μόνο έχει τέτοια δυναμική που αρκεί για να προσφέρει στα παιδιά, στους νέους, ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας. «Ήταν η πρώτη ανάσα της αντίστασης», είπαν στη Βουλή, τιμώντας τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα, το Νοέμβριο του 2008. Δύο δεκαοκτάχρονα που έπαιξαν με την ιστορία, είδαν ένα σύμβολο και αποφάσισαν να γίνουν σύμβολα οι ίδιοι… «Εμείς που γεννηθήκαμε ανάμεσα στους δύο πολέμους είμαστε δρακογενιά, είμαστε παιδιά του δράκου», είχε πει ο Λάκης Σάντας σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του. Μια δρακογενιά που είχε τις ρίζες της στο 4ο Γυμνάσιο Αθήνας. Ο Μανώλης Γλέζος και η… παρέα του ήταν οι άριστοι μαθητές του σχολείου και κανείς τότε δεν φανταζόταν ότι η σειρά των «πρώτων θρανίων» είχε συστήσει την οργάνωση για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από την ιταλική κατοχή και τις νύχτες έγραφε συνθήματα στους αθηναϊκούς τοίχους κατά της μεταξικής δικτατορίας…
Βέβαια η Πατρίδα, αφού απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς και παραδόθηκε στις «εξαρτήσεις» των συμμάχων της και των δοσίλογων τέκνων της, αντάμειψε όπως αυτή νόμιζε τους ήρωές της… Εξορίες, φυλακίσεις, καταδίκες σε θάνατο. Αυτές ήταν οι «τιμές» στον Μανώλη Γλέζο που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη γερμανική σημαία, την «αγκυλωμένη σημαία» από την Ακρόπολη, η κορυφαία αντιστασιακή πράξη στην Ευρώπη.
Ναι, συντηρούμε μια εκτεθειμένη Δημοκρατία, μια κατ’ επίφαση δημοκρατία που είναι ανίκανη να προστατέψει εμάς και τη Πατρίδα μας. Μια Δημοκρατία που αναπαράγει ΟΛΕΤΗΡΕΣ για την εξόντωσή της… Όπως είπε ο ίδιος ο Μανώλης Γλέζος, στην επικήδεια ομιλία τού «Συναγωνιστή» του Λάκη Σάντα. Όπου αναφερόμενος στις μεταξύ τους συζητήσεις ανέφερε ότι του είπε: «Οι Ολετήρες του Έθνους έχουν υποδουλώσει τη χώρα στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά».
Θα θέλαμε, σύντροφε Μανώλη, να δεχτείτε τα θερμά μας συλλυπητήρια, τα συλλυπητήρια ολόκληρης της κοινωνίας του Βελβεντού, για τον φίλο σας, τον «αδερφοποιτό» σας, Απόστολο Σάντα που χάσατε, αλλά και έχασε όλη η Ελλάδα, πριν λίγες μέρες, ένα μόλις μήνα πριν την συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της «σβάστικας» από τον ιερό βράχο…
Για μας τους Βελβεντινούς, φίλες και φίλοι, ο Μ. Γλέζος σημαίνει κάτι περισσότερο. Όπως ο ίδιος έχει πει παλιότερα: «Η αντίσταση του παρελθόντος δεν ανήκει ούτε σε κόμματα ούτε σε παρατάξεις ούτε και σε μας τους ίδιους που αγωνιστήκαμε. Είναι κτήμα του έθνους». Ο Μανώλης Γλέζος είναι ο βετεράνος αλλά όχι απόμαχος αγωνιστής που πέρασε πολλά στη ζωή του, έπαθε πολλά και που συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρι σήμερα για τις ιδέες του. Είναι θαυμαστή η συνέχεια που είχε και η συνέπεια που υπάρχει στο έργο του. Ανάμεσα στην κορυφαία αντιστασιακή πράξη που τον έκανε γνωστό στα πέρατα της οικουμένης και στη μετέπειτα δράση του υπάρχει μια φανερή συμπληρωματική σχέση…
«Ο «Καλλικράτης» μετατρέπει τους πολίτες σε υπόδουλους» είχε δηλώσει τον περασμένο Οκτώβριο σε μία συνέντευξη που είχε δώσει και είχε προκαλέσει μεγάλη αίσθηση. «Ο «Καλλικράτης» είναι κώδικας, ο οποίος καταργεί την αυτοδιοίκηση και την κρατικοποιεί. Είναι αντισυνταγματικός και αντιδημοκρατικός», τόνιζε τότε.
Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε αντίπαλος των καταναγκαστικών συγχωνεύσεων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επιχειρήθηκε από το 1986 ακόμα. Έπεισε μάλιστα τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου και απέσυρε από νομοσχέδιο την αναγκαστική συνένωση.
Ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν και αντιστάθηκαν στην επιχειρούμενη από τον κ. Ραγκούση διοικητική μεταρρύθμιση, ήδη από το Γενάρη του 2010. Εκφράζοντας την άποψη ότι ο «Καλλικράτης» αποσκοπεί στην επαναθεμελίωση όχι της αυτοδιοίκησης αλλά του κράτους τοποθετήθηκε και στα συνέδρια της ΚΕΔΚΕ. Σημειώνοντας ακόμη ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη καμπή για την αυτοδιοίκηση, ενώ άσκησε έντονη κριτική στην κυβέρνηση για τα περί… διαβούλευσης επί του σχεδίου.
Ως ενεργός πολίτης, που δεν έχει σταματήσει ν' αγωνίζεται συνεχώς και αδιαλείπτως, συμμετείχε και στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, εκλογές στις οποίες κρινόταν ο κώδικας αυτοδιοίκησης ο επονομαζόμενος «Καλλικράτης» καθώς και όπως όλοι γνωρίζουμε, και η συνολική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Και μάλιστα όχι στην πατρίδα του, την Απειράθου Νάξου, την οποία υπηρέτησε, προσπάθησε και πέτυχε πάρα πολλά, με σημαντικότερο όλων ότι λειτούργησε για δώδεκα χρόνια η άμεση δημοκρατία. Που είναι και η πραγματική δημοκρατία και την οποία, φυσικά, κατάργησε ο «Καποδίστριας». Αλλά, εκφράζοντας την αντίθεσή του στην αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση και προκαλώντας τον ίδιο τον υπουργό Εσωτερικών, αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα στην… Πάρο ως επικεφαλής του συνδυασμού της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Πάρου. Έλεγε τότε: «Δικαιούμαι να προσκαλώ σε διάλογο οποιονδήποτε για την αυτοδιοίκηση, την οποία λειτούργησα και υπηρέτησα. Πολλώ δε μάλλον, όταν ο Γ. Ραγκούσης τυχαίνει να είναι και αυτός από την Πάρο. Αβίαστα, λοιπόν, προβάλλει το: «Ιδού η Πάρος, ιδού και η πρόκληση». Και στο ερώτημα που του τέθηκε: «Γιατί στην Πάρο και όχι στη Νάξο, την πατρίδα σας;», απάντησε: «Πατρίδα μου είναι όλη η Ελλάδα, όλη η ανθρωπότητα. Αυτό πιστεύω και έτσι νιώθω».
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας σταθούμε σε μερικές μόνο στιγμές της πολυσήμαντης και περιπετειώδους ζωής του.
Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απειράθου Νάξου το 1922. Μαθητής ακόμα συμμετείχε στη δημιουργία μιας πατριωτικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Στα 19 του χρόνια ήταν πρωτοετής φοιτητής της ΑΣΟΕ, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου θα κατεβάσουν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία και θα καταδικαστούν ερήμην σε θάνατο.
Έχει καταδικαστεί 28 φορές για την πολιτική του δραστηριότητα, από τις οποίες 3 φορές σε θάνατο. Παρέμεινε στη φυλακή και την εξορία συνολικά 16 χρόνια. Η εκτέλεση των θανατικών ποινών δεν πραγματοποιήθηκε, έπειτα από τις έντονες διαμαρτυρίες της διεθνούς κοινής γνώμης.
Μεταπολεμικά, συντάκτης και διευθυντής του ‘‘Ριζοσπάστη’’ και από το 1956 της ‘‘Αυγής’’.
Βουλευτής με την ΕΔΑ το 1951, όπως και το 1961 αν και φυλακισμένος.
1975: Συμμετέχει στην ανασυγκρότηση της ΕΔΑ – Πρόεδρός της (1985-89)
Πρώτος βουλευτής το 1981 όπως και το 1985, ευρωβουλευτής το 1984, όλες με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.
Εκτός, όμως, όλων των παραπάνω έχει να παρουσιάσει και ένα πληθωρικό και πολυσχιδές συγγραφικό έργο.
Έχει γράψει τα εξής βιβλία: Η ιστορία του βιβλίου – Από τη δικτατορία στη δημοκρατία – Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα – Βίγλα μνήμης – Η συνείδηση της πετραίας γης – Ύδωρ, Αύρα, Νερό – Ο άνθρωπος και η φύση.
Ο Μανώλης Γλέζος είναι ακατάβλητος, ακόμα δρα και δημιουργεί. Απτό παράδειγμα το τελευταίο εργώδες πόνημά του που αναφέρεται στην ιστορία της Εθνικής Αντίστασης (1940-1945) και εκδόθηκε πριν έξι χρόνια από τις εκδόσεις «Στοχαστής».
Με το σχετικά πρόσφατο, αλλά όχι το τελευταίο ελπίζουμε, δίτομο βιβλίο-έργο του έρχεται να ανταμώσει τη δράση της νιότης του και ταυτόχρονα να εντάξει την εθνική αντίσταση στην ελληνική ιστορία, αφού ολόκληρη η ελληνική ιστορία, όπως παρατήρησε ο Ν. Σβορώνος δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια διαρκής αντίσταση ενάντια σε κάθε επιβουλή και σε κάθε κατάκτηση.
Ο Μανώλης Γλέζος για την προσφορά του και τις υπηρεσίες του στις επιστήμες και στην πατρίδα έχει αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας σε τρία πανεπιστήμια, επίτιμο μέλος της Ελληνικής Υδροτεχνικής Ένωσης (Ε.Υ.Ε.), έχει ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης σε πολλούς δήμους και επίτιμο μέλος σε διάφορους κοινωνικούς φορείς, ενώ έχει βραβευτεί το 1958 με το Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας, το 1959 με το χρυσό μετάλλιο Ζολιό Κιουρί, το 1963 με το χρυσό βραβείο Λένιν για την ειρήνη, το 1997 με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα και με άλλες τιμητικές διακρίσεις.
Αγαπητέ Μανώλη Γλέζο, φίλες και φίλοι, είμαστε πολίτες του Δήμου Βελβεντού. Του μοναδικού Δήμου στην Ελλάδα που αγωνίζεται με συνέπεια και συνέχεια εδώ και τέσσερα χρόνια για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του. Ουσιαστικά δηλαδή, για την πεμπτουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που είναι μία και μόνο λέξη: Δημοκρατία.
Η σημερινή πρόσκληση στον Μανώλη Γλέζο και η τιμητική για μας αποδοχή της, δεν φανερώνει τίποτε άλλο παρά το ότι ο αγώνας μας συνεχίζεται. Και θα συνεχιστεί έως ότου πετύχουμε το στόχο μας. Που δεν είναι άλλος παρά η ανεξαρτησία και η αυτονομία του Δήμου Βελβεντού!
Με τον Μανώλη Γλέζο απόψε κοντά μας ανοίγουμε μια εβδομάδα εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, μια εβδομάδα μνήμης, μια εβδομάδα αντίστασης.
Σύντροφε Μανώλη, τον Γενάρη του 2010 είχατε αναρωτηθεί, απευθυνόμενος στον Υπουργό Εσωτερικών: «…Και αν οι πολίτες πουν όχι, τι θα κάνει;» Οι πολίτες του Βελβεντού, όπως κι εσείς, είπαμε ΟΧΙ κ. Γλέζο. Όχι στον «Καλλικράτη», όχι στην κατάργηση και τη δολοφονία της πραγματικής αυτοδιοίκησης, όχι στην υποδούλωση. Αλλά δυστυχώς ήμασταν λίγοι. Μέχρι σήμερα. Γιατί από δω και πέρα όλο και περισσότερες κοινωνίες θα αντιλαμβάνονται ότι ο «Καλλικράτης» δεν είναι, όπως νόμιζαν αυτοί που τον υποστήριξαν, η δυνατότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης να σχεδιάσει το μέλλον της σε ευρύτερη και πιο αποδοτική κλίμακα, να δώσει λύσεις που ασφυκτιούσαν στα στενά όρια των παλιών δήμων. Αλλά μια προέκταση του μνημονίου σε περιφερειακή κλίμακα, μια «εξειδίκευσή του σε τοπικό επίπεδο». Ο «Καλλικράτης» μεταβάλλεται, όπως προδιαγράφεται, δυστυχώς για τις Τοπικές Κοινωνίες, σε όργανο επιτήρησης των δημοσιονομικών προσαρμογών και του μνημονίου, και όχι όπως θα περίμεναν κάποιοι σε μηχανισμό δημιουργίας και αναδιανομής των πόρων υπέρ του λαού και της ελληνικής οικονομίας.
Φίλες και φίλοι, οι μέρες έχουν μνήμη…
Το παραμύθι δεν τελειώνει, άμα δεν το τελειώσουμε εμείς. Η ιστορία είναι πάντα εδώ, γεμάτη χρόνο και ρωγμές, γεμάτη μέρες και αλήθειες. «Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή», λέει ένα από τα συνθήματα των ημερών τούτων. Και πόση συνάφεια έχει η ανυπακοή με το παραμύθι: δύο λέξεις που φέρνουν στα χείλη χαμόγελο, λέξεις τής παιδικής μας ηλικίας που κουβαλάμε μαζί μας όσο μεγαλώνουμε. Και είναι αυτές που μπορεί να μας κρατήσουν ζωντανούς και όχι η έλλειψη ρυτίδων από το μέτωπο και ρωγμών από το χρόνο. Είναι μέρες, λοιπόν, να μάθουμε να μιλάμε και να βγάζουμε αυθάδικα τη γλώσσα. Είναι μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες / έτσι μπράβο να σ’ ακούω να μιλάς / Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες / Τι ωραίο να κλαις και να γελάς. Είναι μέρες που το γέλιο μπορεί να γίνεται κλάμα και το κλάμα, οργή. Είναι μέρες που η οργή ξεχειλίζει, αλλά δεν έχει όνειρο για να κρυφτεί. Είναι μέρες που τα όνειρά μας θα χωράνε και δεν θα κρύβουν την οργή μας. Είναι μέρες που θα μιλάμε και δεν θα αφήνουμε μόνο τους άλλους να μιλούν. Είναι μέρες που ο φόβος καραδοκεί να πνίξει τη μιλιά μας.
Είναι όμως παράλληλα και μέρες μνήμης για μας και, αντί να ευχηθούμε γενικά και αόριστα περί παγκόσμιας ειρήνης, τερματισμού του πυρηνικού εφιάλτη και εξάλειψης του πόνου και της δυστυχίας από τον κόσμο, ας κάνουμε κάτι καλύτερο. Ας ονειρευτούμε από την αρχή το παραμύθι. Το δικό μας παραμύθι. Χωρίς ευχές. Ας είναι το όνειρο εκείνο που θα χωρέσει όλος ο κόσμος. Είμαστε σίγουροι ότι στα όνειρα χωράει ο κόσμος όλος. Το όνειρο είναι πιο δυνατό από την ευχή. Επειδή κάποιες φορές γεμίζουμε ανυπακοή για να το κάνουμε πραγματικότητα. Όπως τα παιδιά, για να φτάσουν στο τέλος του παραμυθιού. Και τότε οι ζωές μας γεμίζουν φωτιά. Και αποκτούν την λάμψη των ματιών μας…
Ως επίλογο αυτής της προσφώνησης του Μανώλη Γλέζου, επιλέξαμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του «αδερφοποιτού» του, του Λάκη Σάντα, που είχε καταθέσει ως παρακαταθήκη. Πιστεύουμε ότι θα το ήθελε και ο ίδιος: «Τώρα εγώ, μαζί με τους υπόλοιπους που ζουν ακόμα συναγωνιστές μου, απλά γερασμένα παλικάρια, φθάσαμε στο τέλος. Ζήσαμε όμως μεγάλες και ωραίες στιγμές. Εσείς να δούμε…».
Φίλες και φίλοι, συμπολίτισσες και συμπολίτες, παραδίδω το λόγο στον άνθρωπο που ανέβασε τις αξίες του ήθους, της ηθικής και της ανιδιοτέλειας στα ύψη. Πάντα απλός, αλλά όχι απλοϊκός, πάντα αγωνιστής και πάντα σεμνός. Σύντροφε Μανώλη Γλέζο…
21 Μαΐου 2011
Τσιουκαρδάνης Νίκος Πολίτης

Τι σχέση έχει το ξεπούλημα της ΔΕΗ, με τα νερά του Αλιάκμονα;


Έντονες είναι πλέον οι συζητήσεις σε Κυβερνητικό επίπεδο, κατ΄εντολήν βέβαια, για πώληση της ΔΕΗ. Λίγη σημασία έχει εάν πρόκειται για μέρος ή για το σύνολο της ΔΕΗ, διότι ο χρόνος κυλάει πολύ άσχημα εις βάρος μας. Το ξεπούλημα δημόσιας κτήσης, χωρίς ντροπή, ονομάζεται....
αξιοποίηση. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλοι ξέρανε τι συμβαίνει και που πάει «το πράμα». left;" trbidi="on">
Συγκεκριμένα, τι μπορεί να σημαίνει το ξεπούλημα της ΔΕΗ; Σαν αρχή, μερικά ερωτήματα είναι αναγκαίο να απαντηθούν, αφού αφορούν άμεσα και την περιοχή μας. Οι τοπικοί βουλευτές και άλλοι της Διοίκησης, θα συνεχίσουν να … παρευρίσκονται σε πανηγύρεις, να στέλνουν ευχές εν όψει των εξετάσεων και να εύχονται με πληρωμένες καταχωρήσεις, υγεία, ευτυχία και κάθε πρόοδο, με την ευκαιρία κάθε νέου χρόνου. Θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται εντονότατα σε γάμους, βαφτίσεις και κοπές πίτας. Όμως κάποιος πρέπει να απαντήσει. Να ενημερώσει.

Όταν λένε ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, εννοούν και τις τεράστιες εκτάσεις γύρω από τις τεχνητές λίμνες; Για να κάνουμε τη βόλτα μας στο νέο φράγμα στον Αλιάκμονα, θα πληρώνουμε είσοδο; Και εάν όχι τώρα, από πότε και μετά; Είναι στην διάθεση του … ιδιοκτήτη. Για να ποτίζονται οι απέραντες εκτάσεις του κάμπου, θα πληρώνουν οι αγρότες δικαιώματα χρήσης του νερού; Η Θεσσαλονίκη που τώρα υδρεύεται από τον Αλιάκμονα, θα πληρώνει; Τι τελικά συγκεκριμένα είναι αυτό που θα πουληθεί της ΔΕΗ; Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και ημείς άδομεν. Ακόμη μία φορά, όπως κάθε φορά, σε απλά ή σπουδαία πράγματα.

Το νερό, παγκόσμια, είναι κορυφαίος φυσικός πόρος επιβολής ελέγχου και οικονομικής «ανάπτυξης». Είναι στόχος τεράστιων οικονομικών οργανισμών. Φαίνεται ότι ηττηθήκαμε κατά κράτος, με «ενόχους» όλους μας και «στρατηγούς» της πανωλεθρίας διαχρονικά, απερίγραπτα ανεπαρκείς ταγούς μας.

Επιτρέψαμε σε άλλους να στρώσουν για να κοιμηθούμε εμείς σε αχούρι. Οι ίδιοι βέβαια, διαγκωνίζονται ακόμη, για την κρεβατοκάμαρα. Τα πράγματα οδηγούνται συνειδητά, στα άκρα. Αφήσαμε πολλά χρόνια, να περνάνε από μπροστά μας κάθε είδους ασχήμιες και τώρα ήρθε ο λογαριασμός με τους τόκους μαζί. Η λύση δεν μπορεί να είναι το «όλοι εναντίον όλων». Όταν πνίγεσαι, ποτέ δεν πιάνεσαι από το φίδι για να σωθείς. Δεν μπορεί να τους περάσει.

Όμως, κάποιος πρέπει να απαντήσει στο προκείμενο. Τι σχέση έχει το ξεπούλημα της ΔΕΗ, με τα νερά του Αλιάκμονα και κάθε άλλου ποταμού της χώρας μας;

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΒΕΡΟΙΑΣ 

http://armageddon-news.blogspot.com/

17 Μαΐ 2011

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Με αφορμή την αυθόρμητη εκδήλωση εθελοντισμού των βελβεντινών στις μετά Καλλικράτη ημέρες, θέλω να καταθέσω κάποιες αλήθειες για την αξιοσύνη της βελβεντινής κοινωνίας. Το Βελβεντό είναι ένας τόπος, που δόλια στερήθηκε την αυτονομία του από μια κατ’ επίφαση σοσιαλιστική κυβέρνηση. Αυτή η αντιμετώπιση που μας επεφύλαξαν οι πολιτικοί μας, ήταν καθ’ όλα άδικη για ένα τόπο που ξέρει να αξιοποιεί ορθολογικά τις δυνατότητες του, φυσικές και ανθρωπογενείς Ο εθελοντισμός είναι μια ανθρώπινη αξία, η οποία εκδηλώνεται όταν οι άνθρωποι συμμετέχουν και μάλιστα με ενεργό ρόλο στην κοινωνία. Ο εθελοντής προσφέρει τον ελεύθερο χρόνο, τη γνώση του, την εμπειρία του, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Η προσφορά της εργασίας, ή της υπηρεσίας είναι αυθόρμητη, ενσυνείδητη και ανιδιοτελής. Είναι μια στάση ζωής, την οποία οι βελβεντινοί ανέπτυξαν από πολύ παλιά, η οποία αναδεικνύει τις ιδιαίτερες αξίες της κοινωνικής συμμετοχής, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και της φιλανθρωπίας. Οι ρίζες του εθελοντισμού στο Βελβεντό είναι βαθιές μέσα στην ιστορική του πορεία και το κοινωνικό έργο που παρήχθη είναι εμφανές στο χώρο μας ακόμα και σήμερα στην εποχή της ατομίκευσης και της τεχνογνωσίας.
Αν ανατρέξουμε στα πολύ παλιά χρόνια θα δούμε ότι η εθελοντική πρωτοβουλία εμφανίζεται με πολλές μορφές δράσης. “Στα χρόνια της υπομονής δεν μας θυμήθηκε κανείς” (Μάνος Ελευθερίου), ωστόσο οι βελβεντινοί αβοήθητοι από την κρατική μηχανή, όπως και τώρα αποδιοπομπαίοι από την δήθεν Καλλικρατική “μεταρρύθμιση”, πήραν στα χέρια τους τα θέματα της τοπικής κοινωνίας κι έδωσαν καθοριστικές λύσεις στα χρόνια προβλήματα. Δημιούργησαν εξ’ ιδίων υποδομές στον οικισμό, στην καλλιεργήσιμη γη, προστατευτικά έργα για την αποφυγή φυσικών καταστροφών, έστησαν αξιόλογους και υγιείς συνεταιρισμούς και ανέδειξαν την πανανθρώπινη αξία της αλληλοβοήθειας.
Αν προσπαθήσουμε να ταξινομήσουμε τις ανθρώπινες δράσεις της θέλησης και της διάθεσης, θα οδηγηθούμε σε πολυποίκιλες μορφές εθελοντισμού. Ο κοινωνικός εθελοντισμός αναπτύχθηκε σε χρόνους δύσκολους και χαλεπούς. Με την αλληλοβοήθεια οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες “χυμούσαν” για να βοηθήσουν, ή να συμπαρασταθούν όποιον είχε ανάγκη. Χωρίς πληρωμή. Κι εκείνος το ξεπλήρωνε με αμοιβαία εργασιακή υπηρεσία, όταν μπορούσε, όταν κατόρθωνε να σταθεί στα πόδια του. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής των βελβεντινών. Ο περιβαλλοντικός εθελοντισμός εμφανίσθηκε με πρωτοβουλίες για τη προστασία και την αναβάθμιση του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος. Ο πολιτιστικός εθελοντισμός ήρθε να συμπληρώσει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του κόσμου και να τονώσει την ψυχή του με την διοργάνωση μουσικών, θεατρικών και εικαστικών δραστηριοτήτων. Ο σωματειακός εθελοντισμός ένωσε ανθρώπους για την επιδίωξη κοινού σκοπού, ιδρύοντας φορείς και οργανώσεις, που έμελλε να μεγαλουργήσουν και να σφραγίσουν με την ενεργή παρουσία τους την αξιοσύνη, την λεβεντιά και την αρχοντιά του τόπου.
Βασικές υποδομές στο δομημένο ιστό του Βελβεντού, σχολεία, βιβλιοθήκες, μουσεία, νομικά πρόσωπα, συνεταιρισμοί, φορείς του πολιτισμού και του αθλητισμού στήθηκαν και αναπτύχθηκαν στον τόπο μας με τον εθελοντισμό. Εθελοντική εργασία και διακόνημα μαζί είναι και η φροντίδα των 75 και πλέον ξωκλησιών, που οι βελβεντινοί τα παρέλαβαν από πάππου προς πάππου, τα συντηρούν, τα διατηρούν καθαρά, τα λειτουργούν και εξωραΐζουν τον περιβάλλοντα χώρο τους, βάζοντας – σχεδόν πάντα – βαθιά το χέρι στη τσέπη για να το πετύχουν.
Ο χρόνος κύλησε και σ’ όλο αυτό το διάστημα κάναμε τα πάντα για να πάμε τον τόπο μας μπροστά. Ο τόπος, μαζί και ο κόσμος, πρόκοψε. Ο Δήμος λειτούργησε υποδειγματικά κι έφθασε δικαιολογημένα στο εξαιρετικό επίπεδο να προσφέρει στον πολίτη ποιότητα υπηρεσιών. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με την θηλιά του αντικοινωνικού Καλλικράτη στο λαιμό των βελβεντινών. Ένα νομοσχέδιο που καταργεί την αυτοδιοίκηση και αναδεικνύει την ετεροδιοίκηση, που ακυρώνει την τοπική διοίκηση και προωθεί την τοπική διαχείριση, που δημιουργεί μεγαλύτερες διοικητικές μονάδες, απόμακρες στον πολίτη, για να ασκήσουν εξουσία με τον πιο ψυχρό και επιχειρηματικό τρόπο. Αντιδράσαμε, αντισταθήκαμε στον εμπαιγμό με την νεολαία στην πρώτη γραμμή και επιλέξαμε έναν αγώνα ειρηνικό για τα δίκαιά μας. Ξέρουμε ότι θα υπάρξουν προβλήματα στον τόπο μας. Όμως δεν περιμένουμε να γίνει και τίποτα αυτήν την αυτοδιοικητική θητεία, καθώς θα υπάρξει υποχρηματοδότηση των Δήμων. Είναι ξεκάθαρο ότι ο “Καλλικράτης” στη βασική φιλοσοφία του στηρίχτηκε στις συνθήκες του Μνημονίου και του Δ.Ν.Τ. Ξέρουμε επίσης ότι θα δοκιμασθεί η αντοχή της κοινωνίας μας.
Όμως μέσα απ’ αυτόν το αγώνα μας αναδείξαμε και δημιουργήσαμε ξεχασμένες και νέες μορφές της γνήσιας λαϊκής συμμετοχής. Με στόχο να βρούμε λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του τόπου μας. Ο κόσμος του Βελβεντού ανήγαγε σε κορυφαία ιδέα και πρακτική την αυτοδύναμη ενέργεια του δήμου των πολιτών, χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα. Χωρίς θεσμική και κρατικοδίαιτη υποστήριξη, χωρίς εργολαβική εργασία και χρηματοδοτούμενες πρωτοβουλίες, μα με τα χέρια μας, το μεράκι, την άσβεστη διάθεση για ένα καλύτερο αύριο, εθελοντικά, αφιλόκερδα και αυτόβουλα πιάσαμε δουλειά. Όχι πως είχαμε παραιτηθεί ποτέ απ’ αυτές τις συμμετοχικές και ανιδιοτελείς δράσεις της κοινωνίας, καθόσον πάντα ήμασταν στο πρώτο μετερίζι του εθελοντισμού! Η δουλειά στην συντονιστική, στους φορείς, στην καθαριότητα, στις πολιτιστικές εκδηλώσεις της βελβεντινής παράδοσης και λεβεντιάς, στην προβολή του τόπου, μας βοηθάν να αναζητήσουμε τον επαναπροσδιορισμό μας και να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε την αυτογνωσία μας. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, στην σημερινή πολιτική σκηνή όπου δεν υπάρχουν αληθινές κυβερνήσεις και οι κοινωνίες είναι ακυβέρνητες, πιστεύει ότι “η μόνη λύση είναι να αφυπνισθούν ξανά οι κοινωνίες” και οι άνθρωποι “να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις, να επινοήσουν άλλους τρόπους πολιτικής πράξεως… ο στόχος αυτής της αυτοοργάνωσης και του αυτοκαθορισμού είναι η αληθινή δημοκρατία, η αυτονομία”.
Το πρώτο μεγάλο κέρδος απ’ αυτόν τον αγώνα μας ήταν η ενεργοποίηση της νέας γενιάς και η συμμετοχή της στα τοπικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν στο Βελβεντό σήμερα μπολιάζεται από τη μια η εμπειρία, η γνώση και η αξιοσύνη και από την άλλη η καινοτομία, οι φρέσκες ιδέες και η υγιής σκέψη. Άλλωστε η αλληλεγγύη των γενεών, βασική κοινωνική επιλογή για την προκοπή ενός τόπου, απαιτεί τη συνεργασία, την εμπιστοσύνη και την αναγνώριση της προσπάθειας. Εμείς, η γενιά της Μεταπολίτευσης και οι ακόμα μεγαλύτεροι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αυτήν την ενεργή συμμετοχή της νεολαίας μας, να δείξουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας και να τα εκχωρήσουμε κι άλλες θεσμικές και δημιουργικές πρωτοβουλίες. Να τα “ορμηνεύουμε”, να τα συμβουλεύουμε, να τα προσεγγίζουμε αξιόπιστα και να τα αναγνωρίζουμε το δικαίωμα που έχει κανείς να ονειρεύεται και να ελπίζει. Γιατί πιστεύουμε στη νέα γενιά, την ελπίδα του τόπου μας. Είναι χρέος μας να εξηγήσουμε, αλλά και ταυτόχρονα είναι θαρραλέα διαπίστωση ότι οι όποιες μεταβολές στην ποιότητα ζωής – επικυρωμένες ή επερχόμενες – θα επιβαρύνουν κυρίως τα νέα παιδιά. Η νεολαία σήμερα αποτελεί το αναξιοποίητο τοπικό μας κεφάλαιο. Αυτό πρέπει να ενεργοποιηθεί για το καλό της κοινωνίας μας. Κι εμείς οι μεγαλύτεροι να στηρίξουμε αυτήν την ελπιδοφόρα εξέλιξη.
Το νέο δυναμικό του τόπου μας, με αξιοζήλευτες σπουδές εντός και εκτός της χώρας, με την ευχέρεια της επικοινωνίας, την τεχνογνωσία και την όρεξη για δουλειά, ήδη συμμετέχει στην νέα βελβεντινή προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του τόπου. Πρόκειται για μια αναγεννητική, ανιδιοτελή και ποιοτική προσφορά στην γενικότερη προσπάθεια για την αυτονομία του Δήμου, την αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων και το ξεπέρασμα της σημερινής πολύπλευρης κρίσης. Είναι ξεκάθαρο ότι η νέα εποχή απαιτεί νέες ιδέες, ανοιχτά μυαλά, ρηξικέλευθες αντιλήψεις, καθαρό λόγο και γνώση των νέων τεχνολογιών. Η νέα γενιά του Βελβεντού διαθέτει όλα τα παραπάνω. Χρειάζεται να της δείξουμε την εμπιστοσύνη μας, να της εμφυτεύσουμε την αξία του εθελοντισμού, να της θωρακίσουμε την εμπειρία και την βελβεντινή αξιοσύνη, για να αντιμετωπίσουμε την χρόνια κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως αξιακή. Και να πορευθούμε μαζί της για ένα καινούργιο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο. Για το Βελβεντό των ονείρων μας και των παιδιών μας.


ΣΙΟΜΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ



Δρόμοι της Ελευθερίας

Μάιος 2011
Στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχε πιο φθηνό φαγητό από τις φακές. Όποιος έτρωγε σήμαινε ότι βρισκόταν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Μια μέρα, ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές, όταν πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος και αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές». Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, κοίταξε στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του και αποκρίθηκε: «Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνέχεια τον άρχοντα».
Φίλες και φίλοι, ο… άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να στέκεται όρθιος. Όποιος, όπως εμείς, έχει ένα «Γιατί;» να ζει μπορεί ν' αντιμετωπίσει οποιοδήποτε «Πώς»…
Αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, ο τόπος που κατοικούμε, ο τόπος που γεννηθήκαμε, ζούμε και αγαπάμε, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα, και κυρίως σήμερα, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Οι τεράστιοι δήμοι που σχηματίστηκαν με τον… «Καλλικράτη», όπως το ‘χουμε ξαναπεί, μόνο την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν υπηρετούν. Είναι ένα ακραίο αντίγραφο της κεντρικής εξουσίας, με άφθονη γραφειοκρατία, που ψάχνει για τροφή, πόρους για έργα και λοιπές(;) δραστηριότητες. Με τον «Καλλικράτη» τεμάχισαν ψυχρά τη χώρα, όπως χάραζαν οι αποικιοκράτες τα σύνορα των κρατών στις χώρες που κατακτούσαν δημιουργώντας αποικίες.
Βέβαια, οι θιασώτες της καζινοοικονομίας και των… τυχερών παιγνίων εσχάτως, μας θεωρούν ντεμοντέ, κατάλοιπα του παρελθόντος και προτείνουν τη μουσειοποίηση της παράδοσης. Συκοφαντούν έννοιες όπως Κοινότητα, Πατρίδα, Έθνος, Ελλάδα. Προσπαθούν να καταργήσουν την Ιστορία, την Παράδοση, την Ταυτότητα…
Ο… «Καλλικράτης», λοιπόν, σαν να μας τα… μπέρδεψε(sic) κάπως τα πράγματα (και ασφαλώς αυτό δεν ισχύει για μας’ καθότι εμείς γνωρίζαμε…). Γιατί έχουν περάσει τέσσερις μήνες πια από την εφαρμογή της πολυδιαφημισμένης μεταρρύθμισης, λέμε τώρα, μη φανταστείτε!, κι ακόμα κανείς δεν έχει καταλάβει – ούτε καν από τους υποστηρικτές της - με ποια λογική (εκτός από την «προφανή» αυτή της γεωγραφικής «εγγύτητας» και φυσικά του μνημονίου που το ήξεραν ότι ερχόταν) ενοποιήθηκαν οι δήμοι. Ούτε έναν συμπαραστάτη του Πολίτη και του Δημότη δεν κατάφεραν να εκλέξουν στο νομό και στην Περιφέρειά μας και κάτι ανάλογο συνέβηκε σε όλη τη χώρα. Υποτίθεται μία από τις κορυφαίες καινοτομίες του «Καλλικράτη»! Ενώ λοιπόν θα έπρεπε η εκλογή του οργάνου αυτού να ήταν από τις πρώτες αποφάσεις-προτεραιότητες των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, με την ανάληψη των καθηκόντων τους την 1-1-2011, δεδομένου ότι η προθεσμία έληγε δυο μήνες μετά, εντούτοις η εκλογή αυτή ματαιώθηκε στους περισσότερους δήμους και στις περιφέρειες!!! Έτσι μόνο οι τέσσερις από τις δεκατρείς αιρετές περιφέρειες βρήκαν πρόσωπο κοινής αποδοχής για τη συγκεκριμένη θέση. Ακόμη χειρότερη η αναλογία στην περίπτωση των δήμων. Από τους εκατόν ογδόντα δήμους, που υποχρεώνονταν βάσει του νόμου να εκλέξουν, το κατόρθωσαν μόνο οι είκοσι! Δυστυχώς, για τους εμπνευστές του, ο… «Καλλικράτης» δεν έχει πετύχει τίποτε άλλο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, παρά να κάνει πράξη τη ρήση του Αριστοτέλη «δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων»…
Φίλες και φίλοι, είμαστε πολίτες του Δήμου Βελβεντού. Του μοναδικού Δήμου στην Ελλάδα που αγωνίζεται με συνέπεια και συνέχεια εδώ και τέσσερα χρόνια για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του. Ουσιαστικά δηλαδή, για την πεμπτουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που είναι μία και μόνο λέξη: Δημοκρατία.
Για μας, σήμερα, αλλά και αύριο, κύρια προτεραιότητα πρέπει να είναι - και είναι - η ενδυνάμωση του αισθήματος εκείνου, ότι αποτελούμε όλοι μια ομάδα. Μια ομάδα όπου το «εμείς» παίρνει το προβάδισμα έναντι του «εγώ». Μια ομάδα που ξέρει να αξιοποιεί τη διαφορετικότητα των μελών της και να διοχετεύει την ενέργειά της προς τον ένα και κοινό στόχο που μας ενώνει όλους: Την αυτονομία του Δήμου Βελβεντού!
Επιμένουμε, λοιπόν, και παράλληλα διατηρούμε την ικανότητά μας να νιώθουμε εξοργισμένοι, να ξανασυναντιόμαστε, να οργανωνόμαστε, να μιλάμε, να κινητοποιούμαστε, να χαιρόμαστε, να κλαίμε, να γελάμε, να αγαπάμε, να μισούμε, να πιστεύουμε στις ικανότητές μας, να ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις μας, να ανακτούμε τη Φωνή μας, το Λόγο μας, αλλά πάνω απ’ όλα να ανακτούμε επίσης την ικανότητά μας ν’ Αποφασίζουμε…
Ο ξεσηκωμός των τοπικών κοινωνιών αρχίζει ν' αποδίδει καρπούς σε πολλά σημεία της ελληνικής και όχι μόνο επικράτειας• είναι, όντως, μια νίκη της συλλογικής δράσης των κατοίκων, των πολιτών, έναντι των αυθαιρεσιών της κεντρικής εξουσίας, μια επιβεβαίωση ότι όπου δεν παρεμβαίνουν τα κόμματα, ανθοφορεί η δικαιοσύνη, τελεσφορεί η λαϊκή επιθυμία.
Εάν το κοινωνικό μας υλικό επιτρέπει την υπέρβαση μιας εποχής, αυτή νομίζουμε πρέπει να είναι η εποχή του κομματισμού. Εποχή της επικυριαρχίας του κομματικού συμφέροντος πάνω στους θεσμούς, εποχή του κομματικού κράτους. Και εάν απέμεινε κοινωνική ορμή για το πέρασμα σε μια καινούρια, αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η εποχή της Κοινωνίας. Η εποχή της Κοινωνίας των Πολιτών.
Αποφάσεις κυβερνητικών στελεχών, που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τις τοπικές κοινωνίες, πλέον δεν υλοποιούνται εύκολα. Αρχίζει να γίνεται κοινός τόπος ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ένα τέχνασμα των ολίγων που εκμεταλλεύονται ασύστολα και αδιάντροπα τους πολλούς. Η κοινωνία απαιτεί να συμμετέχει και αυτή η ίδια σε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον της, την τύχη της. Καιρός ήταν• αρκεί να 'χει συνέχεια η αντίδραση που εκδηλώνεται εσχάτως σ' όλη, σχεδόν, την Επικράτεια.
Μπορεί, λοιπόν – κι ας πασχίζει η εξουσία για να το αποτρέψει - ένας μόνον άνθρωπος, μια μειοψηφία, μια ομάδα να «βραχυκυκλώσει» τη λειτουργία του κράτους και να ακυρώσει για μεγάλο διάστημα τους μηχανισμούς επιβολής του νόμου…
Άρα το κύριο ζήτημα που προκύπτει είναι η ανάγκη αμφισβήτησης της νομιμότητας, όταν αυτή θεμελιώνει διακρίσεις και επιτείνει την ανισότητα.
Βέβαια τέτοιες απόψεις αντιμετωπίζονται συχνά ως αιρετικές…
Ειλικρίνεια, πίστη στον αγώνα και αυτογνωσία, λοιπόν, το ζητούμενο σήμερα. Όροι απαράβατοι για την όποια «νίκη» ή «σωτηρία» μας…
Αν σήμερα εγκαταλείψουμε αυτό το πρόταγμα, τότε θα ενεργήσουμε, όπως μας προειδοποιούσε ο Τοκβίλ: «Όταν το παρελθόν δεν ρίχνει το φως του στο μέλλον, τότε ο νους του ανθρώπου σκοτεινιάζει». Ή όπως έλεγε ο Βιντάλ Νακέ: «Αυτός που έχει μνήμη του παρελθόντος έχει την ελπίδα του μέλλοντος».
Σε περιόδους αντιφάσεων κι αμφιβολιών, σε κοινωνίες ανέσεων κι αδιεξόδων, τις απαντήσεις στις προτεραιότητες της προσωπικής ζωής και του δημόσιου βίου δεν θα τις βρουν οι πολίτες στην ιδιώτευση και στην τελετουργία, αλλά στις νέες συλλογικότητες ριζοσπαστικής αμφισβήτησης των κατεστημένων και διεκδίκησης των διαφορετικών ιδεών. Η συνταγή είναι απλή: ψυχραιμία, όχι βιασύνη, μεθοδικές κινήσεις, ήπια επιμονή στις αρχές.
Φίλες και φίλοι, έχουμε ξαναπεί ότι, «πέραν του σχεδιασμού, προϋπόθεση αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων είναι η συνειδησιακή συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας και του κάθε μέλους της. Με ένα λόγο: Στις μεγάλες στιγμές της τοπικής κοινωνίας, οι άνθρωποι που δοκιμάζονται, δεν είναι άθροισμα μεμονωμένων πολιτών, αλλά οφείλουν να είναι κοινωνία συνανθρώπων. Έτσι και η αντιμετώπιση μεγάλων θεμάτων γενικότερα, προϋποθέτει τη μετάβαση από τον άνθρωπο στο συνάνθρωπο και από τον πολίτη στον συμπολίτη, πέρα από κομματικά σύνορα που δυστυχώς, αντί να λειτουργούν δημιουργικά λειτουργούν διχαστικά…».1
Εφόσον δεχόμαστε πως για να λειτουργήσει η δημοκρατία χρειάζονται ενεργοί πολίτες, η έννοια της δημοκρατίας είναι ταυτόσημη μ' εκείνη του ενεργού πολίτη. «Ως πολίτες, έχουμε όλοι την υποχρέωση να παρεμβαίνουμε και να εμπλεκόμαστε – ο πολίτης είναι αυτός που αλλάζει τα πράγματα», συνήθιζε να λέει ο νομπελίστας πορτογάλος συγγραφέας και διανοούμενος Ζοζέ Σαραμάγκου.
Δηλαδή, του ανιδιοτελούς εθελοντή που γνωρίζει καλά τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του και αγωνίζεται γι' αυτά, όχι μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του, αλλά και για το κοινό καλό. Για την πόλη, την κοινωνία, την πατρίδα, το έθνος, τον πλανήτη. Ο ενεργός πολίτης δεν ανήκει στην ανθρωπομάζα των ιδιωτών-καταναλωτών, αλλά, ως γνωστόν, είναι ένα πρόσωπο καλά ενημερωμένο, που σκέφτεται συνολικά και δρα τοπικά, δραστηριοποιείται στην καθημερινότητά του κοινωνικά.
Αυτοοργάνωση, αυτονομία, ανεξαρτησία. Αν είναι να επιβιώσει η χώρα μας αλλά και η ανθρωπότητα, θα επιβιώσει μόνο με τη μορφή κοινοτικής οργάνωσης, δηλαδή κοινοτήτων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία. Όπου η ατομική ελευθερία και ευτυχία του καθενός θα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευδαιμονία του κοινωνικού συνόλου. Η πυραμιδική οργάνωση σοβιετικού τύπου είναι καταδικασμένη…
Να είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι. Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι οπαδοί του στρουκτουραλισμού, οι άνθρωποι δημιουργούν με τη δράση τους την Ιστορία, αλλά σε συνθήκες που οι ίδιοι δεν επιλέγουν.
Τοπικές κοινωνίες: η μόνη λύση. Σαφώς και υπάρχουν ιδεολογικές συγκρούσεις σ' αυτές τις κοινωνίες, και βέβαια επικρατούν μικρά και μεγάλα συμφέροντα, θα ήταν αδιανόητο να μην πνίγονται σε διαπροσωπικές έριδες• παρά ταύτα είναι η μόνη εφικτή λύση στο σημερινό (βάρβαρο και νεοφιλελεύθερο) εθνικό αδιέξοδο. Αυτό όμως σημαίνει ν' αγαπάς τον τόπο σου, τους φίλους σου, τις παρέες σου, τη γειτονιά σου• το πνεύμα της ύλης• την πολιτική του πνεύματος.
Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν είναι στα δημόσια οικονομικά, είναι στη σφαίρα της λογικής. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτό το έλλειμμα δεν υπάρχει κανενός είδους «μνημόνιο» που μπορεί να το θεραπεύσει.
Φίλες και φίλοι, πριν ένα χρόνο είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε μια μειονότητα που περπατάει σε αδιάβατους δρόμους, στους δρόμους της πολιτικής ανυπακοής. Σήμερα αυτούς τους δρόμους τους περπατάνε περισσότεροι, χρειάζεται, όμως, προσοχή για να διακρίνει κανείς την αυθεντικότητα από τα… κάλπικα προϊόντα.
Η ακλόνητη πίστη στο δίκιο του αγώνα μας, η αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη στάση μας, αλλά και η αφοσίωσή μας στην ελευθερία και στη δημοκρατία αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο αγώνας μας πέρα από πολιτική εξέγερση είναι και μια πνευματική αφύπνιση. Ο Μάης του 2010 μάς έδωσε μια «σφαλιάρα». Πιστεύουμε ότι τον τελευταίο χρόνο συντελέστηκε σε όλους μας μια πολιτική και πνευματική αφύπνιση. Ο εμπαιγμός που υποστήκαμε ως κοινωνία ήταν η «ευκαιρία» να ξυπνήσει η συνείδησή μας.
Οφείλουμε να έχουμε πίστη στους εαυτούς μας. Να βαδίσουμε με εμπιστοσύνη. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και ως τέτοιος έχει αναγνωριστεί απ’ όλους. Δεν πρέπει να έχουμε φόβο. Είμαστε… πολλοί στη Γη. Η πλειοψηφία απέναντι στους λίγους. «Πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει οι άνθρωποι να μπορούν να ελέγχουν τις ζωές τους, αντί να τους μεταχειρίζονται σαν σκλάβους ή παθητικά αντικείμενα κι αυτό θα μας δώσει ένα καλό πειστήριο για το πόσο καλά λειτουργεί μια δημοκρατία».2
Φίλες και φίλοι, μία βραχυπρόθεσμη περίοδος αβεβαιότητας ή και έντασης είναι προτιμότερη από μία μακρά και βασανιστική επιδείνωση της ζωής μας. Οι φανταστικοί γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται με μιγαδικές πολιτικές. Απλώς, κόβονται...
Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν: αρετή, τόλμη, γνώση, κρίση, υπευθυνότητα και δημιουργική φαντασία. Απαιτούν άλλους δρόμους.
Είμαστε προετοιμασμένοι να κερδίσουμε, είμαστε και προετοιμασμένοι να χάσουμε, αλλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι να ξεπουλήσουμε τις αρχές μας. Ούτε τώρα ούτε ποτέ. «Καμία ήττα δεν μπορεί να είναι οριστική και δεν δύναται να καταργήσει τη ζωή και τον κόσμο στις αδιάκοπες μεταμορφώσεις τους, στη διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση τους, στην ατέλειά τους».3
Δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε. Δεν πρόκειται να χάσουμε την ελπίδα. Δεν πρόκειται να ξεπουληθούμε. Ας το πάρουν χαμπάρι επιτέλους. Ξέρουν αυτοί… «Δεν πουλάει κανείς τη γη πάνω στην οποία περπατούν οι άνθρωποι».4
Το ευτύχημα είναι πως η Ιστορία έχει δικούς της νόμους και καμιά κομματική πειθαρχία. Και όλοι μας ζούμε μέσα στην Ιστορία. Αλλά αυτό, δυστυχώς, γίνεται δύσκολα κατανοητό.
Είναι λοιπόν εξέγερση αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας; Ναι, αν στην εξέγερση εκφράζεται με τρόπο απρογραμμάτιστο και απρόβλεπτο η συσσωρευμένη οργή. Ναι, αν στην εξέγερση αμφισβητείται η νομιμοποίηση των κυρίαρχων αξιών μιας κοινωνίας, αν στην εξέγερση παράγονται μορφές δράσης που υπερβαίνουν τις δικλείδες ασφαλείας του συστήματος. Ναι, αν στην εξέγερση είναι που γεννιούνται μορφές αυτοοργάνωσης αλλιώτικες, που εκφράζουν την κρίση της πολιτικής, κρίση εκπροσώπησης και παρέμβασης των μελών της κοινωνίας.
Τούτη τη χρονιά, αυτούς τους μήνες, τούτες τις μέρες, γεννήθηκαν στο Βελβεντό ένα σωρό τρόποι να επικοινωνούν οι εξεγερμένοι, ένα σωρό τρόποι να συντονίζονται, να σκέφτονται, να οργανώνουν συλλογικά τις δράσεις τους. Από την επιστράτευση όλων των δυνατοτήτων ταχύτατου συντονισμού μέσω κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου, μέχρι τις μεγάλες ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις στο Πνευματικό Κέντρο, στο Μετόχι, στο άλσος του Προφήτη Ηλία, τούτο το πολύμορφο και πολυτασικό κίνημα κατάφερνε να είναι σχεδόν παντού. Πάντα απρόβλεπτο και δημιουργικό, αιφνιδίαζε τους μηχανισμούς καταστολής και συμπαρέσυρε με την επινοητικότητά του το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Αλλά και γεννούσε, γέννα δύσκολη και επώδυνη, τις δικές του μορφές οριζόντιας επικοινωνίας, άμεσης δημοκρατίας και πολιτικού διαλόγου.
Πρόκειται για μια οργή που μέχρι στιγμής δεν επιτρέπει την καπήλευσή της από κάποιο ιδεολογικό ρεύμα.
Η εξέγερση της οργής, η έκρηξη της αδικημένης νεολαίας που απαιτεί ένα αλλιώτικο μέλλον, πλάθει το λόγο της και τις μορφές οργάνωσής της, εκδηλώνει την αξιοπρέπειά της, τις δικές της αξίες της αλληλεγγύης και της συλλογικής χαράς. Μοιάζει όσα έγιναν αυτές τις μέρες, αυτούς τους μήνες, να είναι μόνο η προαναγγελία μιας νέας περιόδου: ως εδώ! Τίποτα δεν θα είναι αύριο ίδιο, είπαν οι νέοι. ΩΣ ΕΔΩ! Τίποτα δεν θα είναι αύριο ίδιο, είπαν όσοι θεώρησαν τούτες τις μέρες και δικές τους. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο αύριο: Το κατάλαβαν και οι κυρίαρχοι. Και τρόμαξαν.
Αν ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χάσει το ενδιαφέρον του εξαιτίας ενός μικρού αριθμού τσαρλατάνων, πιστεύουμε ότι μπορούμε να αναρωτηθούμε ξανά για τι είμαστε ικανοί; Και, γαλήνια, να αναζητήσουμε τις απέραντες δυνατότητές μας.
Φίλες και φίλοι, το τελευταίο απόθεμα μιας κοινωνίας είναι οι λέξεις. Ακόμη κι αν όλα χαθούν, αυτές υπάρχουν για να συνδέουν τους ανθρώπους, αυτές χρειάζονται για να βρεθούν οι λύσεις. Με λέξεις περιγράφονται τα προβλήματα και φτιάχνονται τα σχέδια για έξοδο από κάθε κρίση. Μπορεί να μας στέρησαν πρόσκαιρα το Δήμο, ως αυτοδιοικητική δομή’ ασφαλώς, αλλά δεν πρόκειται να μας στερήσουν τη δύναμη, την ορμή, την οργή και την ψυχή μας! Δεν θα τους το επιτρέψουμε!
Τα… «πρόβατα» του Δήμου Βελβεντού εξεγέρθηκαν. Ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής! (Συγνώμη, κ. Χριστιανόπουλε!)
Είμαστε ενωμένοι, γι’ αυτό είμαστε και δυνατοί! Γι' αυτό και δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε και να απαιτήσουμε καλύτερη ζωή στην κοινότητά μας. Κι αυτό θα έπρεπε να κάνει πολλούς να κοκκινίσουν από ντροπή. «Η ζωή μας τελειώνει όταν σιωπούμε για πράγματα που μας αφορούν» είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και αυτά τα λόγια επαλήθευσε - και επαληθεύει κάθε μέρα - η Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντού, μέσω της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, με τον πολύχρονο και πολύμορφο αγώνα της. «Ποτέ μην αμφιβάλλετε ότι μια μικρή ομάδα σκεπτόμενων, αφοσιωμένων πολιτών μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι το μόνο σχήμα που το έχει κάνει ποτέ».5
Είναι πια καιρός να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας αξίες που θα τα κάνουν να νιώθουν αντάξια της ιστορίας τους και όχι σπιούνοι των συμπολιτών τους και φαντάσματα του ίδιου τους του εαυτού…
«Θέλει αρετή και τόλμη» όμως «η ελευθερία» κατά το στίχο του Ανδρέα Κάλβου. Ελευθερία χωρίς ευθύνη και προσπάθεια είναι μια τραβεστί ελευθερία, είναι ψέμα!
Μάης του ’68… τότε, Μάης του 2010 για μας, Μάης του 2011… τώρα! Ίδιες επιθυμίες, σχεδόν ίδια συνθήματα και οράματα. «Να ‘στε ρεαλιστές, να ζητάτε το ακατόρθωτο», γράφανε τότε στους τοίχους. «Αλληλεγγύη και όχι απομόνωση». «Πάρτε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα». Βελβεντό – Ενωμένο – Δυνατό – Ανεξάρτητο, φωνάζουμε και γράφουμε στα πανό του αγώνα μας εδώ και μήνες, χρόνια. Υπερβολές, θα πείτε! Ρομαντικές ρητορείες! Κι όμως, αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο η ουσία δεν είναι και πολύ διαφορετική…
Εμείς αποφασίζουμε πού θέλουμε να ανήκουμε, εμείς ανοίγουμε τα κουτιά της νοσταλγίας κι εκείνα της ιστορίας, κυρίως όμως ξεκλειδώνουμε τα κουτιά του πολιτισμού, της τέχνης, του πνεύματος, του νου και της καρδιάς. Εκεί, δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν γλώσσες, μόνο άνθρωποι και μάτια που κοιτάζονται. Το πνεύμα είναι ακόμη εδώ, η ευφυΐα, η ηθική, η δημιουργία κάνουν βόλτα σε ολάνθιστες αυλές, στις δικές μας αυλές. Καμία έξωθεν βοήθεια δεν θα μας οδηγήσει στην πραγματική λύση. Η λύση είμαστε μόνο εμείς.
«Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει / να βγει απ' το σέβας κι από την υποταγή…», οι δύο πρώτοι στίχοι από το ποίημα του Καβάφη «Δυνάμωσις», που ο ίδιος δεν είχε δημοσιεύσει όσο ζούσε, αλλά το κρατούσε στο αρχείο του. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου (πολιτική) όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις», σε μια παράφραση άλλων στίχων του μεγάλου αυτού ποιητή.
Σε καιρούς επικείμενων αλλαγών και όχι λίγων εξεγέρσεων, η ζωντανή κουλτούρα είναι εδώ. Εδώ όπου χτίζεται μια καινούρια ζωή, κάτω από τον βελβεντινό και γλυκό ουρανό της δίκαιης αξιοπρεπούς οργής.
Το όνειρο δεν μπορεί κανείς να μας το στερήσει. Κι αν το παλέψουμε σωστά, τίποτα δεν είναι αδύνατον… Μπορεί και να το κάνουμε πραγματικότητα. Έστω και μέσα στη ζώνη του λυκόφωτος.
Είναι ένας δρόμος μακρύς, άλλοτε δύσκολος και σκοτεινός κι άλλοτε υπέροχα απλός και φωτεινός. Εξάλλου, χωρίς κίνδυνο δεν υπάρχει επιτυχία. Κάτι ήξεραν ο Προμηθέας και ο Οδυσσέας… Να είστε όμως σίγουροι ότι η διαδρομή αξίζει τον κόπο. Θα τα καταφέρουμε.
Όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία: «Το ταξίδι ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα», και εμείς έχουμε κάνει ήδη χιλιάδες βήματα…
Κι αν αυτό σας φαίνεται λίγο θυμηθείτε και πάλι τον Καβάφη στο «Πρώτο σκαλί»: Eδώ που έφθασες λίγο δεν είναι, τόσο που έκαμες μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμα το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κόσμο τον κοινό απέχει. Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου να σαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι!
Χρειάζεται, λοιπόν, αυτογνωσία και ανάταση. Δεν μας έφταιξε η έξοδος του Μεσολογγίου, εκείνη έγινε σωστά. Η φωνή που φώναξε «πίσω» έκανε τη ζημιά. Και αυτή η φωνή ακούγεται πάντα, κυρίως μέσα μας… Αλλά, εμείς, αυτή τη φωνή εδώ και μήνες την έχουμε ξεγράψει από το λεξιλόγιό μας, την έχουμε εξοβελίσει.
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Ας ακολουθήσουμε το όνειρο, χωρίς φόβο αλλά με πάθος κι όπου μας βγάλει…
Είμαστε κάτι «ξεχαρβαλωμένες κιθάρες», που λέει και ο Καρυωτάκης. Είμαστε και δυνατοί, κάνουμε θαύματα κάποιες φορές. Όμως το ξέρουμε πια. Κι η γνώση αυτή είναι ο θησαυρός μας. Ας την αξιοποιήσουμε.
«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν». Το απόφθεγμα του «σκοτεινού» φιλοσόφου Ηράκλειτου αποτελεί για αιώνες τη συμπυκνωμένη έκφραση της δύναμης που κινεί τον κόσμο: της αλλαγής. Όλα αλλάζουν και εξελίσσονται. Ακόμη και τα ποτάμια, έστω κι αν ισχυριζόμαστε με βεβαιότητα πως «δεν γυρίζουν πίσω». Μια αλλαγή ροής οραματιζόμαστε και εμείς…
Φίλες και φίλοι, οι μέρες έχουν μνήμη…
Το παραμύθι δεν τελειώνει, άμα δεν το τελειώσουμε εμείς. Η ιστορία είναι πάντα εδώ, γεμάτη χρόνο και ρωγμές, γεμάτη μέρες και αλήθειες. «Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή», λέει ένα από τα συνθήματα των ημερών τούτων. Και πόση συνάφεια έχει η ανυπακοή με το παραμύθι: δύο λέξεις που φέρνουν στα χείλη χαμόγελο, λέξεις τής παιδικής μας ηλικίας που κουβαλάμε μαζί μας όσο μεγαλώνουμε. Και είναι αυτές που μπορεί να μας κρατήσουν ζωντανούς και όχι η έλλειψη ρυτίδων από το μέτωπο και ρωγμών από το χρόνο. Είναι μέρες, λοιπόν, να μάθουμε να μιλάμε και να βγάζουμε αυθάδικα τη γλώσσα. Είναι μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες / έτσι μπράβο να σ’ ακούω να μιλάς / Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες / Τι ωραίο να κλαις και να γελάς. Είναι μέρες που το γέλιο μπορεί να γίνεται κλάμα και το κλάμα, οργή. Είναι μέρες που η οργή ξεχειλίζει, αλλά δεν έχει όνειρο για να κρυφτεί. Είναι μέρες που τα όνειρά μας θα χωράνε και δεν θα κρύβουν την οργή μας. Είναι μέρες που θα μιλάμε και δεν θα αφήνουμε μόνο τους άλλους να μιλούν. Είναι μέρες που ο φόβος καραδοκεί να πνίξει τη μιλιά μας.
Είναι όμως παράλληλα και μέρες μνήμης για μας και, αντί να ευχηθούμε γενικά και αόριστα περί παγκόσμιας ειρήνης, τερματισμού του πυρηνικού εφιάλτη και εξάλειψης του πόνου και της δυστυχίας από τον κόσμο, ας κάνουμε κάτι καλύτερο. Ας ονειρευτούμε από την αρχή το παραμύθι. Το δικό μας παραμύθι. Χωρίς ευχές. Ας είναι το όνειρο εκείνο που θα χωρέσει όλος ο κόσμος. Είμαστε σίγουροι ότι στα όνειρα χωράει ο κόσμος όλος. Το όνειρο είναι πιο δυνατό από την ευχή. Επειδή κάποιες φορές γεμίζουμε ανυπακοή για να το κάνουμε πραγματικότητα. Όπως τα παιδιά, για να φτάσουν στο τέλος του παραμυθιού. Και τότε οι ζωές μας γεμίζουν φωτιά. Και αποκτούν την λάμψη των ματιών μας…
We will be victorious
Τσιουκαρδάνης Νίκος
Πολίτης
1Δημήτρης Θ. Τσάτσος
2 Μάρθα Νούσμπαουμ (φιλόσοφος)
3 Μανόλης Αναγνωστάκης
4 Τασούνκα Γουίτκο (ηγέτης των ινδιάνων Λακότα της Αμερικής)
5 Μάργκαρετ Μιντ (ανθρωπολόγος)

14 Μαΐ 2011

15/5 /2010 για να μην ξεχνάμε ……


Είναι μια φωτογραφία από την έκτακτη λαϊκή συνέλευση της 15ης Μαΐου ,δυο μέρες μετά την ανακοίνωση του τελικού σχεδίου νόμου του Καλλικράτη .Του νόμου που χωρίς να λάβει υπ όψη την άποψη μιας κοινωνίας την ενέταξε σε ένα αχανή δήμο ο οποίος πρόσφατα χαρακτηρίστηκε και υπερχρεωμένος.
Στην συγκεκριμένη συνέλευση ήταν και πολιτικά πρόσωπα του Ελληνικού Κοινοβουλίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα οποία όταν πήραν τον λόγο μίλησαν για το δίκαιο αίτημα της κοινωνίας μας αλλά κάποιοι απ αυτούς έκαναν και άστοχες τοποθετήσεις .Ο ένας είπε δεν ρίχνω την κυβέρνηση για την ανεξαρτησία του Βελβεντού και άλλοι γύρισαν ακόμη και στο παρελθόν, στην δημιουργία του Καποδιστριακού Δήμου .
Στην συγκεκριμένη λαϊκή συνέλευση η κοινωνία πήρε την απόφαση για αγώνα και ψηφιστήκαν μια σειρά από ενέργειες και κινητοποιήσεις .Από εκείνη την βραδιά έγινε διεύρυνση της συντονιστικής επιτροπής και στελεχώθηκε και με απλούς δημότες ενώ μέχρι τότε ήταν στελεχωμένη μόνο από φορείς του δήμου μας.
Τότε πολλοί μη Βελβεντινoi μας έλεγαν πεισματάρηδες , τοπικιστές και ένα σωρό άλλα.Κατά την διάρκεια του χρόνου όμως η εξουσία συνεχίζει να παρεμβαίνει σε κοινωνίες χωρίς να τις ρωτήσει είτε με καταργήσεις σχολείων είτε με κλείσιμο υπηρεσιών .
Ένα χρόνο μετά ο αγώνας συνεχίζεται με συνεδριάσεις της συντονιστικής κάθε εβδομάδα.
Εμείς επιμένουμε ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΕΝΩΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ.

12 Μαΐ 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ Δ.Ε.Η.

Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης για τις αποκρατικοποιήσεις των ΔΕ.ΚΟ. που επιτάσσει η Τρόϊκα να προχωρήσουν άμεσα. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η σχεδιαζόμενη πώληση του 17% της ΔΕΗ Α.Ε., της μεγαλύτερης Επιχείρησης της χώρας, από την οποία εξυπηρετείται η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, και αποτελεί τη βασική ατμομηχανή της Δυτικής Μακεδονίας. Η σχεδιαζόμενη πώληση μεσομακροπρόθεσμα θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Οι προβληματισμοί που δημιουργούνται είναι πολλοί: • Δεν εγγυάται κανείς σίγουρα πλέον, ότι η χάραξη της ενεργειακής πολιτικής του Κράτους θα συμβαδίζει με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του 66% των ιδιωτών μετόχων της εταιρείας • Δύσκολα η πλειοψηφία των μετόχων θα προτάσσει επενδυτικά σχέδια που θα έχουν μεγάλο χρόνο απόσβεσης των παγίων όπως έκανε η Επιχείρηση μέχρι σήμερα, καθόσον ο πλειοψηφών μέτοχος ήταν το κράτος (Π.χ. ηλεκτροφωτισμός απομακρυσμένων οικισμών, νησιών κ.λ.π.). Με λίγα λόγια πάντα θα προτάσσεται το βέλτιστο οικονομικό συμφέρον, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η παράμετρος του ευρύτερου κοινωνικού οφέλους. • Οι μεγάλες εκτάσεις των εδαφών, οι οποίες από τις απαλλοτριώσεις που διενεργήθηκαν στο παρελθόν, έχουν καταστήσει χιλιάδες στρέμματα περιουσία του κράτους αρχικώς και κατόπιν της επιχείρησης, περνούν σήμερα στους ιδιώτες. Είναι σίγουρο ότι στο απώτερο μέλλον οι ιδιώτες επενδυτές θα προσπαθήσουν να τις εκμεταλλευτούν, με στόχο και μόνο να αυξήσουν την προστιθέμενη αξία στα κέρδη της Επιχείρησης. Είναι κάτι που άμεσα αφορά την περιοχή μας μιας και υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις στα πεδία των ορυχείων και στις λίμνες των υδροηλεκτρικών. Η απόδοση αυτών των εκτάσεων στις τοπικές κοινωνίες στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης απομακρύνεται οριστικά. • Ήδη από τις προηγούμενες μετοχοποιήσεις διαφαίνεται ότι η ΔΕΗ Α.Ε. βάζει συνεχώς προϋποθέσεις στη μείωση του κόστους εργασίας ακόμη και στα πεδία της πρώτης γραμμής. Τώρα με επιπλέον ιδιωτικά κεφάλαια, μήπως προχωρήσει σε επιπλέον μειώσεις προσωπικού, και σε διεύρυνση των συμβάσεων με τρίτους με στόχο ακόμα περισσότερους εργαζομένους των 700€, ή με εποχικές συμβάσεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες της για συγκεκριμένες περιόδους όπου δραστηριότητες π.χ. παρουσιάζουν αιχμή; • Η διαχείριση του υδατικού δυναμικού που ως τώρα έχει στόχο την κάλυψη στο μέγιστο βαθμό των αναγκών σε άρδευση - ύδρευση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, θυσιάζοντας αρκετές φορές το μέγιστο όφελος από τους βαθμούς απόδοσης των υδροηλεκτρικών μονάδων, θα συνεχίσει να γίνεται από τους νέους μετόχους με επίδειξη της ίδιας κοινωνικής ευαισθησίας; • Είναι δεδομένο ότι για να θεωρηθεί επιτυχής η μετοχοποίηση, θα πρέπει το κράτος πρώτον να πετύχει ένα υψηλό τίμημα, και δεύτερον θα πρέπει τα κέρδη που είχε σε απόλυτους αριθμούς να συνεχίσει να τα έχει, για να συνεχίσει η συγκεκριμένη επιχείρηση να προσφέρει επιτυχώς στο κρατικό ταμείο. Μήπως αυτό με δεδομένη και την πίεση από τους ιδιώτες μετόχους επιφέρει άμεσα σημαντική αύξηση της μέσης τιμής της κιλοβατώρας στους καταναλωτές, αύξηση που πιθανώς θα αγγίζει το 30-35%; Ως γνωστόν η κατανάλωση ενέργειας είναι αδύνατο να αυξηθεί με ρυθμούς πάνω από 5-6 % ετησίως. Άρα για να προσεγγιστούν τα έσοδα του κράτους όταν θα έχει μειωμένο ποσοστό θα κληθούν οι καταναλωτές να πληρώσουν το μάρμαρο, κάτι που θα επιβαρύνει πρωτίστως τα λαϊκά στρώματα και τις μικρές επιχειρήσεις. • Το βασικό ανταποδοτικό τέλος των πληττόμενων περιοχών, ο περίφημος Τοπικός Πόρος, θα συνεχίσει να είναι η βασική χρηματοδότηση για έργα που θα προσδίδουν ανταποδοτικά οφέλη σε άλλες δραστηριότητες στις τοπικές περιοχές; • Και τέλος υπάρχει και το μείζον ερωτηματικό για την ευρύτερη περιοχή της λίμνης Πολυφύτου, όπου ζούμε, αν δηλαδή θα υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο η μέχρι σήμερα ανύπαρκτη ανταποδοτική πολιτική της ΔΕΗ σε αντισταθμιστικά οφέλη προς τις πληγείσες περιοχές μας. Η συνδιαχείριση του αξιοποιήσιμου φυσικού πλούτου, των νερών και των εκτάσεων με τις τοπικές κοινωνίες αποτελεί εδώ και δεκαετίες αξίωμα για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός βεβαίως της χώρας μας. Για όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά, λαμβάνοντας υπόψη και τους κύριους λόγους που ήδη έχουν αναφερθεί στην τοπική μας επικαιρότητα περί σταδιακής εγκατάλειψης της περιοχής μας από την Επιχείρηση που έχει μεγάλο αριθμό πρωτευόντων δραστηριοτήτων εδώ, ως «Κοινωνία των Πολιτών του Βελβεντού» εκφράζουμε την πλήρη αντίθεσή μας στην επιπλέον κατά 17% πώληση των μετοχών του κράτους στην ΔΕΗ Α.Ε. καθώς θεωρούμε ότι θα προσθέσει επιπλέον προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες, στο στραγγαλισμένο ήδη τοπικό οικονομικό περιβάλλον αλλά και γενικότερα στην αντιμετώπιση των απλών πολιτών, από μία Εταιρεία, που μέχρι σήμερα παρέχει ένα από τα βασικότερα αγαθά της καθημερινότητας. ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ»

11 Μαΐ 2011

27 Μαΐου 2010…27 Μαΐου 2011…

27 Μαΐου 2010…27 Μαΐου 2011…Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΗΜΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ…ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΑΜΕ...

5 Μαΐ 2011

Σου είπαν ψέματα πολλά !!!!!!!!!!!!


Σου είπαν ψέματα πολλά !!!!!!!!!!!!!
Μεγάλη αποκάλυψη του Λάκη Λαζόπουλου.Τα κανάλια χτες βράδυ μνημονικά και μη το είχαν πρώτη είδηση video αυτό έδειχνε τον stros kan να λέει ότι η νυν κυβέρνηση έκανε επαφές μαζί του από τους πρώτους μήνες της διακυβερνησής της.
Άλλο ένα θέμα που βρήκε μεγάλη δημοσιότητα ήταν τα αναδρομικά που ζητούν οι παλιοί και πρώην βουλευτές .Είδα στη βουλή οι νυν βουλευτές και κάποιοι υπουργοί ήταν κάθετα αντίθετοι στο να δοθούν αυτά τα αναδρομικά .Α ν θυμάμαι καλά στον προϋπολογισμό του 2011 οι νυν βουλευτές δεν έκαναν σοβαρές περικοπές στις αποδοχές τους όπως έγιναν σ όλο το λαό τους ,τώρα τους βλέπουμε έγιναν επιθετικοί στους πρώην συνάδελφους τους ,όχι γιατί σκέπτονται την οικονομία του κράτους αλλά γιατί σε ένα δεκαπενθήμερο θα χρειαστεί να ψηφίσουν κι αλλά επώδυνα μέτρα για τον λαό και πώληση γης και μεγάλων κερδοφόρων εταιριών

4 Μαΐ 2011

Αν η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ σημαίνει ανάπτυξη για τη χώρα & τη Δυτ. Μακεδονία ας την ψηφίσουν οι βουλευτές μας!!!


Αν η χώρα ¨είναι μερικά δευτερόλεπτα πριν τσακιστεί στα βράχια, το πρόγραμμά μας έχει αποτύχει παταγωδώς και το οικονομικό επιτελείο δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει...¨, μπορεί η πώληση του 17% της ΔΕΗ να σώσει τη χώρα; Αν ναι, τότε η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ δέχονται να πωληθεί όχι μόνο το 17%, αλλά και το σύνολο των μετοχών του Δημοσίου, δηλαδή το 51%!!!

Αν η πώληση του 17% της ΔΕΗ και η ιδιωτικοποίησή της εκτιμάται ότι θα φέρουν χαμηλότερες τιμές για τους Έλληνες πολίτες, τότε ναι, η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ συμφωνούν με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης!!!


Αν το πέρασμα της πλειοψηφίας των μετοχών της ΔΕΗ σε ιδιωτικά συμφέροντα σημαίνει ότι οι κάτοικοι των νησιωτικών περιοχών, οι αγρότες, οι πολύτεκνοι και οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες θα απολαμβάνουν το ίδιο χαμηλό ή ακόμα χαμηλότερο τιμολόγιο, τότε ναι, η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ συμφωνούν με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ!!!


Αν η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εξασφαλίζει στην εκάστοτε κυβέρνηση ένα σοβαρό εργαλείο αναπτυξιακής πολιτικής, που με την πλειοψηφία του Δημοσίου δεν υπάρχει, τότε ναι να ιδιωτικοποιηθεί η επιχείρηση!!!


Αν η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ σημαίνει για την ενεργειακή καρδιά της Ελλάδας, τη Δυτ. Μακεδονία, αναπτυξιακή προοπτική, καταπολέμηση της ανεργίας, κατασκευή της 5ης μονάδας του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας και της 2ης της Μελίτης, προστασία του περιβάλλοντος από τους ιδιώτες και ταυτόχρονη αποκατάσταση εδαφών, τότε η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ συμφωνούν να δοθούν όλες οι μετοχές σε ιδιώτες!!!


Αν είναι καλύτερο για τη χώρα ο φυσικός ορυκτός πλούτος της, οι λιγνίτες Δυτ. Μακεδονίας, αξίας τουλάχιστον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, να περάσουν δωρεάν στα χέρια ιδιωτών τότε ναι συμφωνούμε στην ιδιωτικοποίηση!!!

Αν είναι καλύτερο για το Δημόσιο συμφέρον οι τεράστιες παραλίμνιες και παραποτάμιες περιοχές, καθώς και τα νερά λιμνών και ποταμών να περάσουν δωρεάν στα χέρια των ιδιωτών, τότε ναι η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ συμφωνούν με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ!!!


Συμπερασματικά, αν ¨η μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ δεν ενδιαφέρει την τοπική κοινωνία¨ και εκτιμάται ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα έχει θετικές επιπτώσεις για την οικονομία της χώρας και το χρέος, αφού θα αφαιρεθούν από τα 350 δις του χρέους περίπου 340 εκατομμύρια ευρώ, αν εκτιμάται ότι οι ιδιώτες μπορούν να ασκήσουν καλύτερη αναπτυξιακή και κοινωνική πολιτική από το κράτος, αν η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εκτιμάται ότι θα φέρει ανάπτυξη στην Δυτική Μακεδονία, η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ και οι εργαζόμενοι της Δυτικής Μακεδονίας, καλούν τους βουλευτές Κοζάνης και Φλώρινας να ψηφίσουν την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ!!!


Με την νομοθετική σχεδόν δωρεάν εκχώρηση της ΔΕΗ σε ιδιώτες θα γυρίσουμε στην ¨ωραία εποχή¨ των ιδιωτικών εταιρειών της ΟΥΛΕΝ και της ΠΑΟΥΕΡ που είναι γνωστό ότι συνέβαλαν πολύ περισσότερο από την ΔΕΗ στην ανάπτυξη της χώρας...


ΜΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ


ΜΕΛΟΣ Δ.Σ. ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ

Δ.Α.Κ.Ε.-Σπάρτακος:Καλώς τους κι ας αργήσατε !!!


Συνάδελφε Αδαμίδη και των άλλων παρατάξεων, μετά από τρεις μήνες!! κάνατε σημαία του αγώνα του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ την πρόταση μας και την πρόταση της ΔΑΚΕ –ΓΕΝΟΠ για κάθαρση. Καλώς ήρθατε λοιπόν.

Ειλικρινά χαιρόμαστε για αυτό. Έστω και με αυτόν τον τρόπο έχουμε ξεκινήσει ένα επίπεδο συνεννόησης για το καλό των εργαζόμενων. Άλλωστε κι εμείς τα ίδια ακριβώς λέγαμε τότε που άρχισε την συντονισμένη επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέσω των ΜΜΕ.

Ξεκαθάρισμα της κατάστασης και να αποδοθούν ευθύνες.
Ζητήσαμε την κατάθεση του «ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ όλων των συνδικαλιστών που πέρασαν από διοικήσεις δευτεροβαθμίων οργάνων και άνω την τελευταία 25ετία, καθώς και σε όργανα διοίκησης επιχειρήσεων, φορέων και οργανισμών» μέσα από το δελτίο τύπου της 6/2/2010 «Η ΝΕΑ ΔΑΚΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ είχε μιλήσει από καιρό» μας κατηγορήσατε ως υπερβολικούς και υποκινούμενους, με στόχο να βλάψουμε το συνδικαλιστικό κίνημα.

Δυστυχώς για όλους μας δεν είχες την γενναιότητα να αναγνωρίσεις τότε την αξία της πρότασης, που τόσο εύκολα σήμερα την έκανες σημαία συνάδελφε πρόεδρε. Αν το είχες κάνει τώρα ίσως να ήταν αλλιώς τα πράματα.

Ας είναι δεν πειράζει όλοι κάνουμε λάθη αρκεί να τα αναγνωρίζουμε . ‘Ίσως μια άλλη φορά.

Αγαπητοί συνάδελφοι του Σπάρτακου, υπό το βάρος των αποκαλύψεων των «σκανδάλων» και της παράδοσης της ΔΕΗ από τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στους ιδιώτες, σημαία του αγώνα του σωματείου μας, γίνετε η κάθαρση του συνδικαλιστικού κινήματος και το ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ.

Μια κάθαρση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό, αφού όλοι γνωρίζαμε και κάποιους τους βόλευε να μην την κάνουν, ούτε καν να αναφέρονται σ΄αυτήν .

Ξεκινήσαμε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ως άλλοι «φανατικοί ρασοφόροι, ιεροκήρυκες», να κηρύσσουμε περί πολέμου για την επίθεση που δέχεται ο οίκος μας. Συνεχίζουμε όμως από τους κόλπους μας να μην αφαιρούμε την αμαρτία, ώστε χωρίς βάρη να προχωρήσουμε στον δίκαιο αγώνα της προάσπισης της επιχείρησης.

Ελπίζοντας λοιπόν ότι, η πρόταση σας δεν είναι υποκριτική και την εννοείται πραγματικά, σας προτείνουμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα.

Να απομονώσουμε κάθε τι που αυτήν την στιγμή έχει δημιουργήσει σκιά στο συνδικάτο και να απαιτήσουμε την παραίτηση όποιου το όνομα του έχει εμπλακεί το τελευταίο διάστημα στα σκάνδαλα για λόγους Ηθικής Τάξης.


Η διαφύλαξη της ΔΕΗ θα πρέπει να υπηρετηθεί ουσιαστικά και σκληρά, οι υπηρέτες δε αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να μην φέρουν κανένα βάρος και καμιά αμαρτία για να το επιτύχουν.

Εμπρός λοιπόν για έναν πόλεμο τον οποίο θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει από καιρό και που οφείλουμε να τον κερδίσουμε και όχι για μια μάχη μόνο.



Για την Δ.Α.Κ.Ε. ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ





Άρης Βατάλης Νίκος Ευαγγέλου

Γραμματέας συντονιστικού Αν/Γραμματέας συντονιστικού

ΔΑΚΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ: Ο Λαός ξανασταυρώνεται πουλήστε όσο όσο...

¨ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ¨

Ι. ΜΟΛΙΕΡΟΣ

Ήταν Νοέμβρης μήνας του 2009 όταν ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έλεγε εκείνο το ωραίο παραμύθι με τίτλο ¨τα λεφτά υπάρχουν¨, υποσχόμενος σε κάθε πικραμένο γη, θάλασσα και αέρα, φτάνει η κάλπη των εκλογών να ¨φωνάξει ¨ ΓΑΠ!


Ωραίο το παραμύθι στην αρχή. Με πολλά δώρα, πολλές υποσχέσεις, πολλά ΘΑ ΘΑ ΘΑ. Περνώντας όμως ο καιρός, φάνηκαν οι κοφτερές δαγκάνες που ¨φορούσε¨ ο δράκος του ΔΝΤ με τους εξ αγχιστείας συγγενείς –συνεργάτες του, του νεοφιλελεύθερου φόρουμ.

Όσο όμως κι αν ήθελαν οι ξένοι να επιβάλουν τον οικονομικό – κοινωνικό στραγγαλισμό της ελληνικής κοινωνίας, με τίποτα αυτό δεν μπορούσε να επιβληθεί, αν δεν υπήρχαν πρόθυμοι συνεργάτες εγχώριας προέλευσης!

Παλαιότερες γενιές έζησαν στην κατοχική νύχτα τη φρίκη του πολέμου, αλλά τότε υπήρχε ελπίδα να ξανασάνουν με το ξημέρωμα μιας ειρηνικής ζωής γιατί τότε δεν υπήρχαν οι «μπράβοι τις κυβέρνησης» με τον τρόπο που υφίστανται σήμερα.

Τότε ήταν η ελπίδα που κράτησε ζωντανή την εργατική τάξη αλλά και όλο το λαό, φωνάζοντας για μία ειρήνη που θα την χαιρόταν με αξιοπρέπεια. Με το κεφάλι ψηλά. Μια νέα κοινωνία όπου όλοι θα έτρωγαν ήσυχα το ψωμί που τους άνηκε και που θα ήταν ζυμωμένο με τον ιδρώτα τους. Αυτό όμως ήταν ένα κοινωνικό κράτος που κρατήθηκε με αγώνες, με νύχια και με δόντια και χτίστηκε πέτρα-πέτρα!

Να όμως που ο Νοέμβρης του 2009 έφερε τη μεγάλη νύχτα, το θέριεμα της αναλγησίας με το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους από τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Συνεργατών Α.Ε.!

Οριζόντιες οι περικοπές μισθών – συντάξεων. Στο κόκκινο η ανεργία με πρωταγωνίστρια τη Δ. Μακεδονία. Βαριά τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ανυπαρξία προοπτικής, αδυναμία ανάπτυξης και εν ψυχρώ δολοφονία του κοινωνικού κράτους.

Έντονος ο προβληματισμός για το μέλλον της χώρας. Τα προβλήματα, οι δυσχέρειες, τα μελανά σημεία υπερβολικά πολλά. Η δημόσια περιουσία εκποιείται και το μέλλον της Δ. Μακεδονίας αλλάζει εκ θεμελίων με το ξεπούλημα της ΔΕΗ!

Η εκποίηση των τελευταίων ασημικών- αυτοί τις έχουν ονοματίσει «αποκρατικοποιήσεις»- είναι η πιστή εκτέλεση των εντολών που έχουν δοθεί από τους πιστωτές μας. Εντολές για να φύγουν από το κράτος οι χρυσοφόρες εταιρίες-φιλέτα στρατηγικού χαρακτήρα, όπως ΔΕΗ-ΟΠΑΠ-ΝΕΡΑ και να περάσουν σε ξένα χέρια.

Πόσο όμως είναι συμφέρουσες κι ωφέλιμες για το κράτος αυτές οι συναλλαγές όταν οι επιχειρήσεις που έχουν μπει στο στόχαστρο είναι οι μόνες προσοδοφόρες κι είναι κυρίως αυτές που φέρουν έσοδα στο κράτος;

Το σίγουρο είναι πως οι ¨μνηστήρες¨ θέλουν την εκποίηση και των τελευταίων ασημικών με το μικρότερο γι αυτούς κόστος και την κυβέρνηση, υπάκουα, να χαρίζει/ξεπουλάει τα πάντα.

Υποθηκεύουν υπάκουα τη συνολική δημόσια περιουσία και παραγωγή (μεταφορές, αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, τουρισμός , ορυκτό υπόγειο και θαλάσσιο πλούτο και όλη την ακίνητη περιουσία (τουριστικά και αστικά ακίνητα, ελληνικό , αρχαιολογικοί χώροι, νησιά).

Από τη ΔΕΗ απαιτούν εκποίηση του 17% των μετοχών της, με τον απόλυτο έλεγχο της ενέργειας από τους έχοντες, όπερ σημαίνει οι αλλαγές θα έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στην περιοχή και στη χώρα γενικότερα.

Το οικονομικό μοντέλο της (δήθεν) ευημερίας που μας επιβάλουν, ΔΕΝ εγγυάται την ανάπτυξη της ΔΕΗ και της περιοχής.

Δεν εγγυάται την ασφάλεια των εργασιακών σχέσεων, την ευημερία της χώρας και των πολιτών.

Τέλος, δε μπορεί με τίποτα να σιγουρέψει αυτό που θα θέλαμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Με την κυβέρνηση αυτή, το αύριο της χώρας και της περιοχής μας δεν είναι ευοίωνο, καθώς η ΔΕΗ, πάνω στην οποία στηρίχθηκε η οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, ανατρέπεται, καταρρέει, διαλύεται.

ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ και ο ΓΑΠ τους τα παραχωρεί όλα! Μένει να δούμε την αντίδραση των τοπικών βουλευτών και πόσο πιστοί παραμένουν σε πρότερες θέσεις τους για τη ΔΕΗ και όχι μόνο!

Πάρη-Αλέκο-Γιάννη, αν όσα λέγατε πριν το Νοέμβριου του 2009 τα πιστεύατε, φωνάξτε το και τώρα να το ακούσουμε...!

Δεν σας ακούμε σύντροφοι, πιο δυνατά...!

Όπως το Σουηδικό κοινοβούλιο είπε όχι σε παραπέρα ιδιωτικοποίηση της εκεί ΔΕΗ, κάτι ανάλογο πρέπει να πούνε κι οι εδώ πατέρες του έθνους. Διότι η ΔΕΗ από τη φύση της επιτελεί δημόσιο –κοινωνικό έργο, είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ με οδηγό την συντεταγμένη χρεοκοπία καθ΄ υπόδειξη, μέσα από μία συνομωσία για να παραδώσουν τελικά στους ΕΧΟΝΤΕΣ: τη ΔΕΗ, τη Δημόσια Περιουσία και τον ορυκτό πλούτο της χώρας.

Η επιλογή μας είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ: ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στον αγώνα για να μην περάσουν τα σχέδιά τους.

Για να παραμείνει στο δημόσιο το 51% των μετοχών της ΔΕΗ και να διατηρηθεί ο κοινωνικός της χαρακτήρας της προς όφελος της επιχείρησης και του κοινωνικού συνόλου ._



ΔΑΚΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΔΕΗ/ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Ε.Η.Ε

ΒΑΣ. ΚΩΝ/ΝΟΥ 4. ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ.1οςΟΡΟΦΟΣ.

ΤΗΛ 2463021211-12 FAX 2463021213