Πόσο, μάνα νοσταλγώ, τα παιδικά μου χρόνια! Πόσο νοσταλγώ τα παιχνίδια μας στις γειτονιές, πόσο νοσταλγώ την αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς, το κρυφτό στην πλατεία με τα πορτοκαλί φώτα τα καλοκαιρινά βράδια στην πλατεία, το πρώτο παγωτό μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου! Πόσο νοσταλγώ τις γυναίκες, να ακούω να μιλάνε τα δικά τους, στο σκαμνί, στο σοκάκι! Πόσο μου λείπει το σχολειό μου...........
Πόσο μου λείπει η γαλήνη μάνα μου! Ποιός μας τα πήρε όλα αυτά? Ποιός κλέβει τη ζωή μας μάνα? Ποιός μας έβαλε στο χέρι και μας κυβερνά? Θυμώνω, μάνα! Θυμώνω! Φύγετε όλοι, φύγετε κι αφήστε μας να ζήσουμε ξανά ευτυχισμένοι και ήσυχοι! Αφήστε τα παιδιά μας να ξαναπαίξουν στα σοκάκια, αφήστε μας να ζήσουμε ελεύθεροι κι ωραίοι!
Ωραίοι σαν Έλληνες!
Ευδοκία
οι στίχοι:
Το γράμμα σου πήρα, σου στέλνω δυο λόγια μητέρα
αν βρω ευκαιρία θα 'ρθω να σε δω κάποια μέρα
νοστάλγησα λίγο, με πνίγει και τούτη η πόλη
οι άνθρωποι μόνοι κι εγώ μοναχή πάντα μόνη.
Χιλιάδες ο κόσμος, δεν έχεις με ποιον να μιλήσεις
στερνή συντροφιά μου δυο-τρεις παιδικές αναμνήσεις
το χαμόγελό μου κοιτάζω στη φωτογραφία
αυτό δεν μπορεί να το σβήσει καμιά πολιτεία.
Μου λες να σου γράψω γιατί τελευταία σωπαίνω
κι εγώ που ακόμα δεν ξέρω αν ζω ή αν πεθαίνω
στους δρόμους γυρίζω και ψάχνω για τον εαυτό μου
κανείς δεν με βρήκε ακόμα και στο όνειρό μου.
Ρεκλάμες, πορείες, χαφιέδες, πανό, διαδηλώσεις
εμπόροι ρουφιάνοι πουλάνε ελπίδες με δόσεις
κι εσύ με ρωτάς αν αντάμωσα την ευτυχία,
γραμμένη στον τοίχο την είδα σε μια συνοικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου